Pod koniec 1992 roku Mozambik był krajem zniszczonym przez wojnę domową. Podpisane w Rzymie porozumienie pokojowe położyło kres 17-letnim starciom, ale wciąż nie można wymazać z pamięci tych setek tysięcy zabitych oraz milionów przesiedleńców i uchodźców, w tym wielu młodych ludzi, którzy wzrastali właśnie w w czasie tej wojny, stąd też ci obecnie nie posiadają odpowiednich umiejętności zawodowych czy akademickich.
Salezjanie, którzy powrócili do Mozambiku w 1952 roku i zawsze byli po stronie ludności, postawili sobie wtedy pytanie: “Co możemy zrobić dla tych młodych?”.
Opatrznościowo w tym czasie przebywali w tym kraju liczni misjonarze z Hiszpanii i Portugalii. W 1994 r. zaangażowali się w to przedsięwzięcie dwaj salezjanie z Pampeluny, którzy przybyli do Mozambiku i rozpoczęli rozmowy z władzami państwowymi i lokalnymi oraz różnymi organizacjami międzynarodowymi. W kontekście tych rozmów zainteresowane strony uznały, że gdy chodzi o reedukację pokolenia młodych ludzi dojrzewających w kontekście przemocy, należy wybrać opcję typowo salezjańską: edukacja zawodowa (ośrodki kształcenia zawodowego).
Po tym, jak o tym pomyśle została poinformowana wspólnota wychowawcza w Pampelunie, w czasie wakacji 1995 roku, dwunastu jej członków – salezjanów i świeckich – zdecydowało się przebyć trasę liczącą 12 tys. km i rozpocząć bardzo pasjonującą misję, jakim było otwarcie ośrodka kształcenia zawodowego w kraju, który wcześniej, uważając go za dziedzictwo kolonialne, całkowicie go wyeliminował, co sprawiło, że teraz znalazł się u kresu swoich możliwości i wydolności struktur. Ale był to również kraj bardzo bogaty w największy zasób, jakim są dzieci i młodzież, już dobrze usposobiony do pojednania.
Tak narodził się „Wolontariat Techniczny”, realizowany w okresie wakacyjnym i nastawiony na tworzenie i rozwój kształcenia zawodowego w tym kraju.
W ówczesnej sytuacji społecznej ta salezjańska propozycja była zupełnie nowa i takową stała się w jeszcze większym stopniu po otwarciu pięciu ośrodków kształcenia zawodowego różnych poziomów i sektorów. A ponieważ echo tych i wielu innych działań dotarło do uszu władz, te uznały salezjanów za „partnerów edukacyjnych” rządu, angażując ich w opracowywanie planów i programów, jednocześnie prosząc nie tylko o otwarcie tych ośrodków zawodych, ale także o zapewnienie nauczycielom tychże odpowiedniego przygotowania technicznego i pedagogicznego.
W ten sposób salezjanie z wizytatorii Mozambiku, przy wsparciu Hiszpanii, rozpoczęli edukację “na odległość”. A potem, w 2008 roku, “Instituto Superior Dom Bosco” w Maputo rozpoczął bezpośrednie szkolenia jako ośrodek uniwersytecki przygotowujący nauczycieli ośrodków kształcenia zawodowego; uczestniczy w nich każdego roku ponad 600 osób.
Tak oto dotąd jest realizowany ten “wolontariat techniczny”, rok po roku.
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
Title
https://www.infoans.org/pl/component/k2/item/13440#sigProIdce7b8bc46d