W dniach poprzedzających zakończenie wizytacji nadzwyczajnej ks. Romero odwiedził placówkę salezjańską w Jaboatão dos Guararapes, która obejmuje szkołę i bazylikę pw. Maryi Wspomożycielki oraz dom rekolekcyjny. Ks. radca, po przybyciu tam w poniedziałek, 12 maja, został powitany przez uczniów i panią dyrektor Elisângela Mendes, po czym spotkał się z ekipą duszpastersko-pedagogiczną, a następnie z całą wspólnotą wychowawczo-duszpasterską; w czasie tego spotkania nie tylko słuchał z otwartym sercem swoich rozmówców, ale także omówił i przekazał salezjański program wychowawczo-duszpasterski. Program tego dnia dopełniło spotkanie z członkami animacji liturgicznej z bazyliki i Stowarzyszenia Maryi Wspomożycielki.
Po przybyciu do Recife ks. Romero spotkał się online z dyrektorami, proboszczami i innymi salezjanami z inspektorii, w sumie z 42 osobami, dzieląc się z nimi swoimi wrażeniami i spostrzeżeniami związanymi z wizytą.
Najpierw radca regionalny ogólnie podsumował ten swój prawie trzysięczny pobyt w inspektorii. Następnie był do dyspozycji współbraci, odpowiadając na zadawane przez nich pytania, których było wiele i różnego typu. Te oscylowały wokół takich kwestii, jak świętość ojca Cicero Romao Batista (1844-1934), rozeznanie i konsultacje związane z wyborem nowego inspektora, relacje parafii powierzonych salezjanom z diecezjami i inspektorią, sytuacja “Comunidade de Jovens Cristãos”.
Na koniec, we wtorek 18 maja ks. Romero spotkał się z wszystkimi członkami Rady inspektorialnej BRE, aby przedstawić szczegółowo to wszystko, co jest dobre i co należy poprawić w różnych sektorach animacji inspektorialnej, i pozostawić pewne zalecenia odnośnie do linii działania każdego salezjańskiego dzieła.
Wśród mocnych punktów wymienił: popularność ks. inspektora, różnorodność obecności salezjańskich, kreatywność i gorliwość misyjna, wykształceni i zawodowi świeccy, dobra organizacja duszpasterstwa młodzieżowego, towarzyszenie szkołom, dobre funkcjonowanie sektora społecznego przekazu i duszpasterstwa powołaniowego, obozy letnie w stylu oratoryjno-misyjnym. Na uwagę zasługuje także duża liczba powołań i młodych salezjanów, troska o formację początkową, dążenie do samowystarczalności, wspólna służba i różnorodność grup Rodziny Salezjańskiej.
Jako główne wyzwania, którym trzeba stawić czoła, wskazał: zaangażowanie dyrektorów w animację inspektorii, rozeznanie i podjęcie ostatecznej decyzji dotyczącej opieki nad starszymi salezjanami, potrzeba konkretnego projektu misyjnego odnośnie do Oeiras (PI), większe powiązanie duszpasterstwa z sektorem szkolnym oraz wsparcie formacji nowych grup młodzieżowych w zakresie duchowości salezjańskiej.
