Poniżej przytaczamy artykuł z Jambo Vijana, pisma młodzieży salezjańskiej dzieł ze wschodniej części Demokratycznej Republiki Konga:
Ludzie młodzi, którzy przebywają w “Don Bosco Ngangi” w Gomie, z przerażeniem przyjęli w poniedziałek 22 lutego wiadomość o śmierci Luca Attanasio. W czasie jego pobytu w Demokratycznej Republice Konga ten człowiek okazał wiele serdeczności licznym dzieciom i młodzieży, których otaczają troską salezjanie z tego dzieła.
W salezjańskich dziełach, zwłaszcza tych znajdujących się na wschodnim obszarze Demokratycznej Republiki Konga, można było odczuć, iż wierzył on w siłę miłości, która jest w stanie przezwyciężyć ogrom zła. Jego dobroć, hojność, odwaga i miłość towarzyszyły mu do samej śmierci na tej drodze, która prowadziła go do jego najuboższych przyjaciół. Uważał, podobnie jak my, że dzięki salezjańskiemu chryzmatowi możliwy jest lepszy świat, zwłaszcza dla młodych pokoleń.
Cenił bardzo nasze działania edukacyjne, szkoleniowe, związane z ochroną zdrowia, bezpieczeństwem i psychoanalizą na rzecz potrzebujących dzieci i młodzieży z Ośrodka młodzieżowego “Don Bosco Ngangi” (…)
Nie zapomnimy o jego wsparciu, pomocy i radach dotyczących tego, co już rozpoznał jako nasze wieloaspektowe i powtarzające się słabe punkty. W żałobie złączyli się również ks. Jean-Claude Ngoy i ks. Albert Kabuge, były inspektor i ustępujący przełożony inspektorii Afryki Środkowej. “Niech Bóg przyjmie ich dusze w swoim Królestwie. Moje wyrazy współczucia dla rodzin naszych braci, którzy dopiero co nas opuścili. Niech Bóg udzieli nam wszystkim pomocy” (…)
Dzięki swojemu zaangażowaniu społecznemu, jego ukochaniu Afryki, zwłaszcza Demokratycznej Republiki Konga, jego misji i jego pracy czuł się w pełni członkiem Rodziny pracowników humanitarnych na tych terenach zajmowanych przez partyzantów.
Ze swojej strony również ks. Ghislain Nkiere, salezjanin, pracujący w Kinszasie, daje o nim takie świadectwo: “Spotkałem go zaledwie miesiąc temu. Mogę powiedzieć, że był to człowiek wspaniałomyślny, który zawsze chciał pomóc bliźniemu. Nie zdawalał się opowiadaniami, ale sam chciał przyjrzeć się z bliska trudnościom, jakich doświadcza ludność trzymana w ryzach przez uzbrojone grupy. Ambasador Attanasio pomógł naszemu domowi dla chłopców i dziewcząt ulicy. Przybył, aby przekazać nam żywność, a przede wszystkim spotkać się z dziećmi. Był osobą bliską ludziom. Właśnie to pragnienie, by być blisko ludzi, żyć tym, czym oni żyją, naraziło go na to niebezpieczeństwo”.
