1. Misjonarz, który nie jest zjednoczony z Bogiem, jest kanałem, który odłącza się od źródła.
2. Misjonarz, który się dużo modli, także wiele zrobi.
3. Bardzo kochać dusze; niech ta miłość będzie mistrzynią wszystkich przedsięwzięć, podejmowanych dla ich dobra.
4. Zawsze i we wszystkim dążyć do tego, co najlepsze, będąc jednak stale zadowolonym z tego, co się wydarzy.
5. Bez Maryi Wspomożycielki my, Salezjanie, jesteśmy niczym.
W latach 20. Stolica Apostolska zdecydowała o wyniesieniu salezjańskiej misji w Chinach do rangi wikariatu apostolskiego i pomimo tego, iż ks. Versiglia, w swojej ogromnej pokorze, która go cechowała, uważał, że nie posiada odpowiednich zdolności, cnót i niezbędnych sił do pełnienia dalszej posługi, prosząc usilnie, by odwołano go z kierowniczej funkcji, został mianowany biskupem i wikariszem apostolskim Shiu-chow. Jego konsekracja biskupia miała miejsce 9 stycznia 1921 r. w katedrze w Canton. Święceń udzielił mu bp De Guébrand, któremu towarzyszyli biskupi Hongkongu i Swatow, co nastąpiło w obecności przełożonych różnych misji, przedstawicieli kleru francuskiego, włoskiego, portugalskiego, hiszpańskiego, amerykańskiego, jak również – tłumu wiernych, którzy przybyli z różnych stron, i “Schola Cantorum” sierocińca z Makau. “In verbo tuo laxabo rete” (Na twoje słowo zarzucę sieci): taka była biskupia dewiza bpa Versiglii.
Gdy ks. Versiglia został biskupem, nie zmienił swoich zwyczajów, nadal poświęcał się na rzecz współbraci i Chińczyków, podejmując się różnych posług: drukarza, zakrystianina, ogrodnika, malarza, a nawet fryzjera. Kiedy salezjanie przybyli do Shiu-chow, misja zajmowała bardzo ubogie pomieszczenia i znajdowała się przy wąskiej drodze, która okalała stare mury miasta. Ale na przestrzeni lat biskupowi Versiglii udało się pozyskać niezbędne fundusze i dzięki swojej gorliwości oraz wrodzonym talentom architekta zaprojektował szkoły, ośrodki, małe kościoły, katedrę, schronisko dla osób w podeszłym wieku i przychodnię, czując nad ich realizacją.
W czasie 12 lat swojej posługi misyjnej, od 1918 do 1930 roku, biskupowi Versiglia zdołał dokonać cudów na tej ziemi, która nie zawsze była życzliwa katolikom. Nieustraszonego biskupa nic nie było w stanie powstrzymać, nawet głód, epidemie, porażki, które stanowiły dla niego i jego współpracowników nie zawsze, po ludzku biorąc, należną rekompensatę: apostazje, oszczerstwa, opuszczenia, niezrozumienie, podłość... Ale to wszystko był w stanie przezwyciężyć dzięki intensywnej i stałej modlitwie. To jego oddanie w stylu Dobrego Pasterza zostało przez niego przypieczętowane krwią męczeństwa 25 lutego 1930 roku.
