“Koncepcja misyjności ma dzisiaj o wiele szersze znaczenie, jako że misje nie mają granic. Ale te inspektorie są postrzegane jako misyjne, ponieważ realizują pracę wśród tubylców, która jest szczególną pracą” – wyjaśnił ks. Reginaldo Cordeiro, salezjanin, wikariusz i delegat ds. animacji misyjnej BMA. “Nasza inspektoria zaczęła istnieć z otwarciem pierwszego domu w São Gabriel da Cachoeira, co miało miejsce w 1915 roku, wychodząc od peryferii, ludności tubylczej, by przejść potem do ośrodków miejskich. Dzisiaj, po 105 latach obecności, możemy mówić o postępach, gdy chodzi o poznanie ludności i ewangelizację. Widzimy, że ludność tubylcza i ta, która nią nie jest, potrzebują jedna drugiej, pomagają sobie i to spotkanie kulturowe jest bardzo piękne i znaczące” – dodał salezjanin.
Stan “Amazonas” geograficznie jest bardzo rozległy. W 1914 roku Stolica Apostolska powierzyła salezjanom Księdza Bosko apostolską prefekturę Rio Negro, a pierwsi salezjanie przybyli do tego regionu w następnym roku, wybierając na siedzibę swojej misji São Gabriel da Cachoeira, około 850 km od Manaus. Wkrótce rozprzestrzenili się na cały region, otwierając oratoria, ośrodki młodzieżowe i parafie, nie zaniedbując pracy wśród tubylców.
W rejonie Rio Negro i jej dopływów znajduje się obecnie pięć salezjańskich placówek misyjnych. W São Gabriel da Cachoeira, Santa Isabel i Iauaretê misje prowadzą wspólnie salezjanie i córki Maryi Wspomożycielki, obejmując opieką 23 różne grupy tubylcze, co czynią poprzez parafię, oratorium, katechizację i wizyty w różnych wspólnotach. Zaś w Maturacá i Marauiá salezjanie pracują wyłącznie wśród Janomamów: w Maturacá czynią to poprzez działalność parafialną i towarzyszenie duchowe w czasie wizyt okresowych, a w Marauiá poprzez obecność mniej zorganizowaną.
“Praca misyjna wśród ludności tubylczej polega przede wszystkim na obecności religijnej odpowiedniej jakości, na byciu wśród ludzi, którzy mają swoją kulturę, swoje zwyczaje i swoją religię. Jest to najpierw doświadczenie spotkania z drugim, a potem – służby, rozwoju i ewangelizacji” – mówi salezjanin. Według niego, jednym z wielkich wyzwań związanych ze współczesną salezjańską pracą misyjną jest połączenie salezjańskiego charyzmatu z działaniem ewangelizacyjnym i sposobem bycia tubylcem. “Wielkim wyzwaniem jest to spotkanie wartości w budowaniu Kościoła tubylczego, to znaczy takiego, który jest rezultatem spotkania dwóch kultur. Żadna kultura nie może się nakładać, ale raczej musi się przeplatać. Synod dla Amazonii wzmocnił tę koncepcję, zgodnie z którą Kościół może wyrażać swoje wartości, podejmując kroki w kierunku inkulturacji”.
