Od dawna Matka oczekiwała tego dnia. Co oznacza to rozpoczęcie procesu betyfikacyjnego założyciela?
Kiedy dotarła do mnie ta wiadomość tak oczekiwana i wyglądana z nadzieją, pojawiły się różne odczucia, emocje, a także – oblicza sióstr, które przez te długie lata oczekiwania poświęcały się, modliły i cierpiały, aby nadszedł ten dzień. Jedno słowo wyrywało się z mojego wnętrza: “dziękuję”. Wdzięczność Panu, który rozjaśnił mroki błędu, pozwalając zajaśnieć prawdzie. Wdzięczność Ojcu Świętemu za odwagę uznania niewinności bpa Cognaty, przez co dał przejrzysty wyraz sprawiedliwości i szacunku. Poczułam, jak spływają łzy radości.
Jaki aspekt salezjańskiego charyzmatu biskup Cognata w największym stopniu wcielił i uczynił przedmiotem swojego świadectwa?
W przypadku każdej oblatki chodzi tu o napisanie nowej stronicy z użyciem “atramentu” coraz większej wspaniałomyślności w przeżywaniu charyzmatu oblacji , “atramentu” miłości, tak bardzo bliskiej Założycielowi.
W czym wyraża się eklezjalna aktualność ewangelicznego świadectwa bpa Cognaty?
Myślę, że w całkowitym zaufaniu, pełnej akceptacji tego, co Pan dozwolił. Mowa tu o tej wewnętrznej łagodności, którą przyjmował jako przywilej związany z udziałem w odkupieńczym dziele, objęciem krzyża, by upodobnić się do Mistrza. Krzyża, który staje się również okazją do ofiarowania radosnego daru i wewnętrznego spokoju, także w próbie.
Ta wiadomość dotarła w okresie wielkanocnym i czasie, gdy świat jest dotknięty koronawirusem. Do jakich refleksji pobudzają te okoliczności?
Opatrzność sprawiła, że jego niewinność została uznana w pewnym czasie historii, nie tylko czasie pandemii, ale również w czasie trudności związanych z Kościołem, różnych cieni, które nie zawsze czynią go przejrzystym. Świadectwo bpa Cognaty mogą być dla wszystkich przykładem wierności i integralności, pokory, milczenia i posłuszeństwa, które pozwoliły mu zachować pokój ducha również w obliczu oszczerstw i kłamstw, a także – ufność w Panu, który zna prawdę, i cierpliwie oczekiwać na Boży czas.
Chrystus nas uwolnił od lęku bycia niewolnikami śmiertelnego wroga, zapewniając ludzkość, że nie pozostawi nam samych, stąd też nie możemy popaść w nieufność, ponieważ na powrót będziemy jaśnieć kolorami tęczy, podobnie jak wzeszło wspaniałe słońce nad historią naszego Założyciela.
Ponadto te okoliczności wyzwalają we mnie uczucia zaufania do Kościoła, który, chociaż uczynił to powolnym krokiem, potrafił dopuścić do głosu prawdę, potwierdzając, iż Pan wprawdzie poddaje próbie, ale nigdy nie opuszcza swoich dzieci.
Obecny czas, który pozornie zmusza nas do bezruchu, rodzi nowe owoce, które być może były zapomniane i zaniedbane: milczenie, bardziej intensywna modlitwa, relacje rodzinne i wspólnotowe, uświadomienie sobie własnej kruchości i potrzeby odkrycia na nowo własnej istoty jako stworzeń i dzieci.
