Każdy obóz będzie trwał tydzień, od poniedziałku do piątku w godzinach 8.00-16.00. W każdym z nich weźmie udział grupa około 15 osób, możliwie jednorodna pod względem wiekowym, dzięki czemu prowadzone w ramach niego zajęcia będą lepiej dopasowane do ich potrzeb. W ten sposób będzie można zaoferować odpowiedni czas rekreacji i rozwoju wszystkim ukraińskim dzieciom, które zostały przyjęte do domu salezjańskiego w tym mieście; te dołączyły do grupy innych młodych ludzi, którymi zajmują się salezjanie z Czeskich Budziejowic, tj. dzieci z rodzin romskich.
W Czeskich Budziejowicach ukraińskie dzieci zostały podzielone na dwie grupy, w zależności od wieku. Przez wiele miesięcy zapewniano tam przedszkolne “lekcje” dla najmłodszych i zajęcia szkolne dla starszych. Mogą również rozwijać swoje różne hobby, uczęszczać do klubu, brać udział w programach rekreacyjnych, podczas gdy matki tych dzieci mogą brać udział w kursie języka czeskiego, co pozwoli im na większą samodzielność i znalezienie pracy w tym kraju.
“To, co każdy z nich ceni najbardziej, to poczucie wolności, poczucie, że jest się szanowanym i mile widzianym, że jest się kochanym i otoczonym opieką. Cieszą się, że mogą tu spotkać kogoś, kto mówi po ukraińsku i rosyjsku” – mówi salezjanin ze wspólnoty. “Ukraińscy uchodźcy chcą rozmawiać o wojnie, szukają ludzi, którzy wysłuchają ich przeżyć i je zrozumieją. Chcą pamiętać i mówić o swoim domu, rodzinie”.
W Czeskich Budziejowicach są ludzie z Buczy i Mariupola, dwóch miast, które były sceną strasznych starć i masakr. Niektórzy żywo wspominają ciągłe poszukiwanie schronów i ucieczkę z nich, gdy pobyt w nich stał się niebezpieczny. Niektórzy wspominają czas, kiedy jeden ze schronów został trafiony i za jednym zamachem zginęło 30 osób. Mimo wszystko dzielenie się wspomnieniami – nawet tymi pozytywnymi sprzed wojny – pomaga im zmniejszyć stres, zrelaksować się i poczuć się bardziej normalnie.
Dla tych ludzi tym, co stanowi największe zaskoczenie, to cisza, fakt, że nie słyszą już syren lotniczych. Tak bardzo przyzwyczaili się do słyszenia ich wycia kilka razy dziennie, że z powodu głęboko zakorzenionego lęku przed tym, co straszliwe i okrutne, stają się niespokojni i nerwowi, nie słysząc ich już. Potrzebują tygodni, by przyzwyczaić się do ciszy.
Wśród uchodźców większość chce wrócić do domu, połączyć się z ojcami i mężami, którzy pozostali na Ukrainie; znów chcą zamieszkać w swoim domu, być z ludźmi, których znają od dziecka.
Wielu wyjeżdżało w przekonaniu, że nie będzie ich tylko przez kilka tygodni i nawet nie zadali sobie trudu, by zabrać ze sobą więcej rzeczy. “Niedługo wrócimy. Mamy ze sobą to, co jest najpotrzebniejsze” – mówią.
Ale pewność powrotu nie jest już dla wielu z nich tak oczywista: “Teraz zastanawiamy się. Dzieci już dość dobrze mówią po czesku. My też się uczymy tego języka. Większość dzieci chodzi do szkoły. Nawiązują nowe przyjaźnie, mamy już zarezerwowane miejsca na przyszły rok szkolny, mamy zapewnioną opiekę zdrowotną...”.
I dodają, dalej się zastanawiając: “W domu wszystko jest zniszczone. Wszystko trzeba będzie odbudować. Kto nam pomoże to zrobić? Otrzymujemy teraz broń, ale czy pomoże nam ona również odbudować cały nasz kraj? Czy jak wojna się skończy, będzie ktoś o nas pamiętał lub myślał o naszych potrzebach?”.
