Wizytatoria Malty pw. Maryi Wspomożycielki (MLT), erygowana w 2018 r., ma w rzeczywistości znacznie starszą historię, biorąc pod uwagę to, iż pierwsza placówka na archipelagu maltańskim, “St. Patrick” w Sliemie, zaczęła istnieć w 1903 r. I ta historia jest dość osobliwa. Jeśli sam kraj leży na skrzyżowaniu obszaru śródziemnomorskiego, również salezjańskie pochodzenie jest „złożone”, bo łączy się zarówno z salezjanami z Europy Północnej, irlandzkimi i angielskimi, którym jako pierwszym przełożeni salezjańscy zlecili duszpasterstwo na tych wyspach, jak i z salezjanami z Sycylii, którzy, ze względów geograficznych i praktycznych, zostali poproszeni o prowadzenie dzieła, które zostało przekazane przez dobroczyńców Zgromadzenia.

„Te złożone korzenie przyniosły jednak korzyści, ponieważ dzisiaj istnieje wizytatoria z różnymi dziełami, także oratoriami” – mówi ks. Coelho. Dziś na Malcie znajduje się 36 salezjanów, należących do 4 wspólnot, którzy prowadzą wiele znaczących działań i form apostolatu w miejscowościach Sliema, Senglea i Dingli.

Placówka w Dingli, w miejscowości odległej 16 km od stolicy Valletty, jest bardzo żywotna. Ta, założona pod koniec lat sześćdziesiątych, obejmuje szkołę dla chłopców z 250 uczniami, dom formacyjny dla salezjanów i oratorium dla różnych grup młodzieży.

W Senglei salezjanie są obecni dopiero od 2008 r., ale mogą się pochwalić wielowiekową przeszłością. Istotnie, miejscowa placówka salezjańska obejmuje zarówno oratorium, jak i dobrze funkcjonujący ośrodek młodzieżowy oraz bardzo stary kościół, obok którego znajduje się klasztor oratorian św. Filipa Nereusza z końca XVI wieku. Swego czasu był to ośrodek bardzo żywotny, potem w czasie II wojny światowej kościół został zbombardowany i odbudowany dopiero w 1958 roku, co stało się dzięki jezuitom, którzy zamieszkali w klasztorze należącym niegdyś do oratorian. Jednak po 50 latach jezuici opuścili to miejsce i przejęli to wszystko salezjanie, otaczając również troską całe bogactwo dziedzictwa kulturowego, które przejęli, co trwa do dzisiaj. „Ostatnio wraz z kilkoma młodymi wolontariuszami sprzątają i opiekują się lokalną biblioteką, równie starą jak kościół. To żmudna praca: czyszczą każdą stronę, robią ładny katalog dzieł; znaleźli nawet starożytny rękopis, bardzo ważną historyczną relikwię” – kontynuuje radca ds. formacji.

Natomiast w Sliemie salezjanie prowadzą zarówno zabytkowy dom “St. Patrick” ze szkołą specjalną, domem dla dzieci specjalnych, kościołem, oratorium, ośrodkiem młodzieżowym i lokalnymi ośrodkami różnych stowarzyszeń Rodziny Salezjańskiej, jak również – dom „St. Alphonsus” z oratorium i ośrodkiem młodzieżowym, siedzibą wizytatorii, domami (malt.: dar) dla młodzieży zagrożonej: “Osanna Pia” i “Mamma Margherita”, do których dochodzi “Dar Alberto Marvelli”, który prowadzą byli wychowankowie salezjańscy.

“Ośrodki te odzwierciedlają salezjańskie zainteresowanie ludźmi młodymi, których ukochał Ks. Bosko. Zwłaszcza w ostatnich latach, zgodnie ze wskazaniami Papieża i Przełożonego Generalnego, przygotowywali się na przyjęcie szczególnie potrzebujących migrantów” – dodaje ks. Coelho.

Maltańska rzeczywistość młodzieżowa nie jest pozbawiona znaczących wyzwań. Przypomniał to także Papież w swoich przemówieniach w czasie niedawnej wizyty, kiedy ostrzegał przed „fałszywym dobrobytem dyktowanym zyskiem”, „potrzebami wywołanymi konsumpcjonizmem” czy „prawem do wszelkiego prawa”.

Jednak w kontekście szeroko zakrojonej sekularyzacji salezjanie nauczyli się znajdować wspólną płaszczyznę z instytucjami, gdy chodzi o projekty społeczne, podejmując inicjatywy, które otrzymują wsparcie ze strony władz państwowych i UE. Potrafią również znaleźć przestrzeń do współpracy, czyniąc to w sposób kreatywny, jak to jest w przypadku  Duszpasterstwa “MCAST”, uniwersytetu państwowego o ukierunkowaniu zawodowym, gdzie pięciu salezjanów i inne osoby na zmianę pełnią asystencję w salach i na korytarzach, przebywając stale z młodzieżą.

Nie należy też zapominać o dwóch innych sztandarowych działaniach salezjańskich w tym kraju. Z jednej strony trzeba tutaj powiedzieć o szerokiej kompetencji salezjanów, gdy chodzi o psychoterapię i poradnictwo. Ta umiejętność była już osiągnięta w formie eksperymentalnej przez niektórych pionierów salezjańskich jakiś czas temu, a teraz kontynuują tę pracę salezjanie młodego pokolenia, w czym pomaga im również wielkie doświadczenie związane z osobistym towarzyszeniem młodzieży.

A z drugiej strony godne uwagi są bardzo intensywne i owocne relacje ze świeckimi, które widoczne zaraz po znalezieniu się w danym środowisku. Przykładem może być tutaj Biuro Planowania i Rozwoju, który jest swego rodzaju wielkim ośrodkiem, w którym codziennie pracują obok siebie salezjanie, byli wychowankowie i młodzi wolontariusze, albo też – “Librerija Taghlim Nisrani”, księgarnia salezjańska, która funkcjonuje dzięki współpracy dyrektora salezjańskiego i wspaniałomyślnemu zaangażowaniu licznych wolontariuszy.

Dzieło salezjańskie na Malcie, które w przeszłości przyczyniło się do rozwoju misji salezjańskich, wysyłając wielu swoich synów na misje ad extra, również odkrywa nowe możliwości w tym zakresie. Ale już teraz – mówi na koniec ks. Coelho – jest to „rzeczywistość piękna i dynamiczna!”.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet