Kim jest dla Księdza Ksiądz Bosko?
Ojcem i Nauczycielem młodzieży. Świętym optymizmu, radości i świętowania. Człowiekiem Bożym, który żył tak, jakby widział to, co niewidzialne. Kapłanem oddanym swojej młodzieży aż do ostatniego tchnienia. Wychowawcą o gorącym sercu rozpalonym ogniem duszpasterskiej miłości... Naszym wzorem, jak mówi o tym artykuł 21 naszych Konstytucji.
Jak Ksiądz go poznał?
Urodziłem się w Burguillos, niedaleko Sewilli i jestem najstarszym z sześciorga dzieci. Pochodzę z prostej, szczęśliwej, zżytej ze sobą rodziny. Moi rodzice nauczyli nas pomagać innym, przekazali wartości chrześcijańskie i miłość do Matki Boskiej Różańcowej. W 1970 roku wstąpiłem do salezjanów w Utrera. Musiałem zdać egzamin, żeby dostać stypendium i opatrznościowo go zdałem. Zawsze będę bardzo wdzięczny moim nauczycielom z lat dzieciństwa w Burguillos. W tamtym czasie była to praktycznie jedyna szansa na edukację i gdyby nie to stypendium, nigdy nie udałoby mi się wyjechać na Utrerę. Ale nawet po otrzymaniu stypendium moi rodzice musieli pokonać wiele trudności finansowych, ale wybrali salezjanów w Utrerze i nie wchodziła w grę inna opcja, ponieważ wierzyli, że jest ona dla mnie najlepsza. W ten sposób poznałem Księdza Bosko i Maryję Wspomożycielkę.
Dlaczego Ksiądz zdecydował się zostać salezjaninem?
I to bardzo, bo wierzyłam, że to był i jest Boży plan dla mnie. Dostrzegłem pewne znaki: kiedy tylko trochę pielęgnujesz życie chrześcijańskie i pozwalasz, aby Jezus stawiał ci wyzwania, czujesz wewnętrzny niepokój, chcesz, zrobić coś więcej dla innych, czujesz się pociągnięty lub przynajmniej zainteresowany tym życiem, odkrywasz, kim jest ksiądz Bosko i czujesz się nim zafascynowany... Tak oto zrodziło się we mnie pytanie w tym względzie i pragnienie. Pojąłem, że fundamentalną rzeczą w powołaniu nie jest “zrozumienie go”, ale “przyjęcie go i realizacja”, i że Bóg nie chce “supermenów”. Krótko mówiąc, jest to łaska, na którą nadal staram się odpowiadać każdego dnia.
Jak wyglądała Księdza droga powołaniowa?
Miałem 10 lat, gdy przyjechałem do Utrery i przebywałem prze siedem lat w tamtejszym internacie. Pierwszą rzeczą, która mnie przyciągnęła, byli salezjanie. Postrzegałam ich jako innych, byli wyjątkowymi zakonnikami, byli pogodni, blisko nas, dbali o nas, grali z nami, a jednocześnie byli wymagający. Później poznałem życie księdza Bosko i zacząłem rozumieć, dlaczego salezjanie byli tacy. Kiedy byłem dzieckiem byłem pod wrażeniem licznych anegdot, dokonań, cudów.... Potem zacząłem trochę bardziej rozumieć jego duchowość, która była bardzo prosta, zacząłem poznawać jego dzieło rozsiane po całym świecie, ale przede wszystkim jego ducha świętowania i radości: mówiono nam, że świętość polega na tym, by zawsze być radosnym. Kiedy przyszedł czas na podjęcie decyzji co do mojej przyszłości, czułem w sobie niepokój związany z powołaniem do bycia salezjaninem. Podczas rekolekcji natknąłem się na takie zdanie: “Szczęście wielu zależy od twojego tak lub twojego nie”. I postanowiłam powiedzieć TAK Panu. Tak oto rozpocząłem swój prenowicjat i trwam do dziś.
Czy była jakaś osoba, która była dla Księdza “drugim Księdzem Bosko”?
Miałam szczęście spotkać na swojej drodze wiele osób, które pomogły mi rozeznać, które mnie zachęcały i wspierały. W moim roku nowicjatu, a potem zawsze jako duchowy punkt odniesienia, taką osobyą był mój mistrz nowicjatu, ks. Paco Alegría. Następnie, po nowicjacie, Paco Vázquez, który rozpalił w moim sercu pasję duszpasterską do młodzieży i który, kiedy zostałem mianowany w bardzo młodym wieku delegatem ds. duszpasterstwa młodzieży, otworzył przede mną zaskakujący i ubogacający horyzont salezjański. W czasie dwuletniej formacji takim kimś był Alonso Vázquez: nigdy nie spotkałem salezjanina o tak ogromnym sercu i z większą “mądrością duszpasterską” niż on, salezjanin o prawdziwie oratoryjnym sercu. W czasie studiów teologicznych Antonio Calero pomógł mi uformować moje kapłańskie serce jako dobrego duszpasterza i nauczył mnie, że ważne jest, aby być intelektualnie i teologicznie dobrze przygotowanym, aby umieć odpowiedzieć na wyzwania związanych z młodzieżą. Zawsze będę więc wdzięczny Luisowi Fernando Álvarezowi, który nauczył mnie odprawiać Mszę Świętą; José Antonio Rodríguezowi Bejerano, wielkiemu misjonarzowi, którego uważam za prawdziwego świętego; mojemu drogiemu przyjacielowi duszy i młodemu kapłanowi, który wkrótce został zabrany do nieba, Manolo G. Parrze, mającymi niesamowity dar przyciągania młodych ludzi.
Jakie cechy najbardziej Ksiądz podziwia w Księdzu Bosko?
Jest ich wiele, bo ksiądz Bosko ma osobowość przeogromną i wielowymiarową. Podziwiam jego zdolność do osobistej miłości, również pełnej czułości, do każdego młodego człowieka; jego zdolność do łączenia realizmu i wielkoduszności; jego odwagę do marzeń; jego wdzięczne uznanie dla Boga, który towarzyszył i kierował jego krokami; jego spojrzenie wiary, które sprawiało, że żył tak “jakby widział Niewidzialnego”. Niezwykłą i harmonijną jedność jego istnienia, stanowiącą żywotną syntezę “znaku miłości Boga do młodzieży”.
Czy według Księdza, młodzi ludzie mogą jeszcze znaleźć inspirację w Księdzu Bosko?
Absolutnie tak. Ksiądz Bosko nadal jest osobą, która fascynuje wielu młodych ludzi i wciąż ujmuje ich serca. Niedawno uczestniczyłem w “Campobosco”, w którym wzięło udział około 800 młodych ludzi z Hiszpanii i Portugalii, którzy odwiedzili miejsca związane z Księdzem Bosko i Matką Mazzarello. Wystarczy przyjrzeć się im tworzom, kiedy odwiedzają te miejsca i opowiadają o tym, co przeżył ksiądz Bosko, jest doświadczeniem, które potwierdza tę fascynację, jaką nadal wzbudza on w tak wielu młodych ludziach, którzy czują się przez niego pociągnięci; młodych ludziach tego czasu, tej kultury, z zainteresowaniami i cechami tego czasu, którzy są w stanie nawiązać z nim relację i pozwolić, aby on był dla nich wyzwaniem.
W jaki sposób salezjanie mogą być “drugimi Księżmi Bosko” dla młodzieży?
Jestem przekonany, że jest tylko jeden sposób: być zawsze pośród nich, z głębokim spojrzeniem wiary. To, co Przełożony Generalny nazywa “salezjańskim sakramentem obecności”. Oczywiście, okoliczności, które towarzyszą każdej chwili naszego życia sprawiają, że sposób obecności jest inny, ale zawsze jest to obecność. Kiedy nie jesteśmy z nimi, kiedy nie zajmują centrum naszego serca, naszego umysłu, naszej uwagi... wtedy nasze serce przestaje bić jako serce salezjańskie i nasze powołanie słabnie. Codzienna lub przynajmniej częsta medytacja nad artykułem 21 naszych Konstytucji “Ksiądz Bosko naszym wzorem” bardzo nam w tym pomoże.
W jaki sposób Ksiądz Bosko inspiruje Księdza w jego pracy jako Radcy regionalnego?
W tym momencie mojego życia salezjańskiego dwie rzeczy księdza Bosko inspirują mnie w pełnieniu mojej posługi, nawet jeśli nie zawsze je sobie uświadamiam. Jedna to poczucie ojcostwa, którym ksiądz Bosko żył z taką głębią i konkretnością, a druga to otwarcie horyzontów, zarówno kulturowych, jak i charyzmatycznych, pozwalających spojrzeć poza naszą rzeczywistość i wyjść poza nasze granice.
Jeśli spotkałby Ksiądz Księdza Bosko, co by mu Ksiądz powiedział lub o co poprosił?
Powiedziałbym mu, że także dzisiaj jest wielu młodych ludzi, którzy nie są szczęśliwi i prosiłbym go o serce tak wielkie jak jego oraz o mądrość i inteligencję duszpasterską taką jak jego, aby móc pomóc tak wielu młodym ludziom, którzy są dzisiaj zagubieni i pozbawieni prawdziwego i autentycznego szczęścia.
