Byli obecni: bp Bruno Pedron, salezjanin, biskup Ji-Paraná, który reprezentował wszystkich biskupów salezjańskich Brazylii; przełożony inspektorii Brazylii-Campo Grande – ks. Gildásio Mendes dos Santos; przełożona córek Maryi Wspomożycielki inspektorii Mato Grosso – s. Antonia Brioschi; przedstawiciele Konferencji Episkopatu Brazylii; Misyjnej Rady Tubylców (CIMI), współpracującej z Konferencją Episkopatu Brazylii (CNBB), która nadała nowe znaczenie zaangażowaniu Kościoła Katolickiego na rzecz ludności tubylczej; przedstawiciele “Fundação Nacional do Índio” (FUNAI), oficjalnej organizacji rządu brazylijskiego, która jest odpowiedzialna za ochronę ludów tubylczych i ich ziem, a także – liczni salezjanie, członkowie Rodziny Salezjańskiej i, rzecz jasna, liczni tubylcy z plemienia Bororo.
Msza św. rozpoczęła się o godz. 10.00 czasu miejscowego przed pomnikiem, który został umieszczony w miejscu, w którym ks. Lunkenbein i Simão ponieśli śmierć w dniu 15 lipca 1976 roku. Potem nastąpiła procesja do kościoła, w którym, po komunii, ks. Paulo Eduardo Jácomo, salezjanin, wicepostulator procesu, odczytał edykt dotyczący rozpoczęcia dochodzenia diecezjalnego, który podpisał biskup Barra do Garças. Potem członkowie trybunału przyjęli na siebie wyznaczone obowiązki i złożyli przysięgę, podobnie jak członkowie komisji historycznej.
“Nie mogło być lepszego prezentu dla Księdza Bosko w dniu jego święta: misyjny syn Księdza Bosko i tubylec – odbiorca jego misji na wspólnej drodze do chwały ołtarzy” – stwierdził ks. Pierluigi Cameroni, postulator generalny ds. kanonizacyjnych Rodziny Salezjańskiej.
A taka jak brzmi dalsza treść poematu bpa Pedro Casaldáligi: “we Mszy św. i w tańcu, we krwi i w ziemi zacieśniają przymierze Rodolfo i Simão! Meruri za życia, Meruri w śmierci, a miłość najsilniejsza – misja wypełniona”.
