Ks. Josè Vandor, urodził się w wiejskiej rodzinie na Węgrzech. Do nowicjatu salezjańskiego wstąpił 2 sierpnia 1927 r., w 1932 wyjechał do Włoch na studia teologiczne, zmieniając swoje nazwisko z “Wech” na “Vandor”, co oznacza “pielgrzym”. W 1936 r. stał się kapłanem i wyjechał jako misjonarz na Wielkie Antyle.
Z powodu powtarzającego się zamykania dzieł, którymi kierował, służył Zgromadzeniu w różnych miejscach, spędzając ostatnie 25 lat w Santa Clara (1954-1979). W 1958 r., w czasie batalii pod Santa Clara, kończącej rewolucję kubańską, co miało miejsce 1 stycznia 1959 r. ze zwycięstwem Castro, ryzykował życiem, występując w roli pośrednika, by doprowadzić do rozejmu. Dzięki niemu zostało uratowanych wiele istnień ludzkich.
Bardzo cierpiał z powodu różnych chorób, takich jak gruźlica, udar mózgu, zapalenie wątroby, zapalenie stawów, ale nie skarżył się na nie. Zmarł 8 października 1979 r.
Realizując liczne inicjatywy duszpasterskie, stał się wzorcem kapłana na ten czas, który Kościół określał czasem nowej ewangelizacji. Wierni widzieli w nim gorliwego proboszcza, bardzo poszukiwanego spowiednika. Będąc sam chory, zapominał o swojej chorobie, odwiedzając innych chorych.
Jego salezjańskie życie, które przebiegało pośród trudnych i pogarszających się warunków z początkiem lat 60. z powodu wzrastającej wrogości wobec Kościoła kubańskiego, do dzisiaj pozostaje znakiem dla narodu kubańskiego, gdzie sława świętości jego życia jest wciąż żywa, co ma zwłaszcza miejsce w diecezji Santa Clara.
