Ten trzeci odcinek programu, jaki został zrealizowany w mieście Agua de Dios, nosi tytuł “Dzieci bólu”.
Agua de Dios to druga placówka salezjańska w Kolumbii. Miasto to, które powstało jako osobna strefa w kraju dla osób cierpiących na chorobę Hansena – trąd, stało się więzieniem pod koniec XIX wieku: można było się do niego dostać jedynie przez most, zwany “Mostem westchnień”; było ono otoczone żelaznymi drutami, miało specjalnych strażników, a ci, którzy tam przybyli, tracili obywatelstwo; obowiązywała własna moneta, a państwo było właścicielem wszystkiego.
Salezjańscy misjonarze przybyli do Agua de Dios w 1891 r. z silnym zamiarem służenia chorym i towarzyszenia im, podobnie jak czyniły to Siostry Prezentki. Wiele lat później błogosławiony salezjanin Luigi Variara założył Córki Najświętszych Serc Jezusa i Maryi, które stały się jedną z grup Rodziny Salezjańskiej, której charyzmat obejmuje również służbę chorym na trąd.
Od 1961 roku Agua de Dios przestało być “miastem bólu” zamienionym w lazaret, a stało się miastem radości i nadziei. Liczy ono 11 000 mieszkańców, z których ponad 650 żyje obecnie z tą chorobą. Istnieją dwa szpitale dla trędowatych, prowadzone przez Salezjanów i Córki Najświętszych Serc Jezusa i Maryi, a synowie Księdza Bosko rezlizują tu również charyzmat wychowawczy i edukacyjny, co czynią w ramach siedmiu wiejskich szkół i ośrodek edukacyjny, w którym można zrobić bakalaureat (maturę).
Rodzina Salezjańska pozostała wierna mieszkańcom Agua de Dios od pierwszego dnia, towarzysząc im, edukując i lecząc serca tych “dzieci bólu”, naprawiając w jakiś sposób historyczny błąd, jakim było stworzenie osobnego miasta dla tej populacji osób trędowatych, i czyniąc ich “dziećmi nadziei”.
