“Dziękuję burmistrzowi, który zechciał docenić w mojej osobie to, co salezjanie Księdza Bosko zrobili w Livorno, z pomocą licznych wolontariuszy, w ciągu tych 125 lat, czyniąc to także poprzez ośrodki kształcenia zawodowego, szkoły, ośrodki, a także wspólnoty “Ceis”, przeze mnie założone z myślą o uchodźcach i imigrantach” - powiedział salezjanin w swoim przemówieniu, dziękując za tę nagrodę i dodał: “Dedykuję ‘Canaviglia’ Księdzu Bosko, Ojcu i Nauczycielowi. Dedykuję ją wszystkim tym, którzy pracują na rzecz wsparcia i kształcenia najbardziej potrzebujących młodych ludzi; tym, którzy poprzez swoje osobiste zaangażowanie pomogli wielu zerwać łańcuchy zależności i powrócić do odpowiedzialnego życia”.
Salezjanin powiedział również, że jest szczęśliwy, iż został uhonorowany właśnie w dniu 19 marca, w uroczystość św. Józefa, który jest także dniem, w którym Livorno zostało podniesione do rangi miasta. Tym zaszczytem zechciał się podzielić z innymi salezjanami i wolontariuszami.
W Sali Ceremonii Pałacu Miejskiego, wypełnionej licznymi przedstawicielami władz miasta i przyjaciółmi księdza Luigiego, burmistrz Luca Salvetti przypomniał, że powodem, dla którego Rada zdecydowała się uhonorować tego salezjanina, jest “służba, jaką pełnił przez pięćdziesiąt lat na egzystencjalnych peryferiach miasta”. Ks. Zoppi poświęcił swoje życie najbardziej zmarginalizowanym ludziom, oferując im pomoc i nowe możliwości, odrzucając uprzedzenia, które zepchnęły ich na margines społeczeństwa, i inspirując w ten sposób do działania liczne osoby, które za jego przykładem stworzyły szeroką sieć solidarnej pomocy”.
Przyznanie nagrody “Canaviglia” ks. Zoppiemu jest zatem wyrazem uznania dla “jego nieustannej troski i wsparcia na rzecz społeczności Livorno”.
Podczas ceremonii głos zabrali liczni przedstawiciele władz lokalnych i goście. Mons. Paolo Razzauti, wikariusz biskupi diecezji, powiedział: “Można go porównać z księdzem Milanim: Ks. Gigi zawsze pomagał wszystkim, był pracownikiem socjalnym, ale zawsze do końca pozostał księdzem, nigdy nie wypierał się tego, że jest księdzem. Za to dziękuję mu w imieniu Kościoła Livorno”. Natomist ks. Armando Zappolini, prezes “Coordinamento Nazionale Comunità di Accoglienza” (CNCA), nazwał ks. Zoppiego “nauczycielem i punktem odniesienia dla innych”, zaś prefekt miasta Paolo d'Attilio powiedział: “W mojej karierze zawodowej zawsze go spotykałem, widząc, jak myślał o innych, a nigdy o sobie, i za to mu dziękuję”. I na koniec głos zabrał Cissè Mory Guetta, Senegalczyk, który opowiedział historię swojego życia. Ten, były zbieracz pomidorów w Rosarno w Kalabrii, dzięki ks. Zoppiemu ma dziś dokumenty, dom i rodzinę oraz cieszy się spokojnym życiem.
Głos zabrali również przewodniczący Rady Miejskiej Pietro Caruso, reprezentujący prowincję Livorno, oraz radny miejski Paolo Fenzi.
Urodzony w noc św. Wawrzyńca 93 lata temu, jako dziecko Gigi był również nazywany Rino, na cześć swojej matki, która straciła życie, rodząc go. Jego ojciec musiał więc wychowywać syna bez wsparcia żony, sam zarabiając na chleb i opowiadając się za komunizmem. I właśnie ze względu na komunistyczne przekonania, ojciec Luigiego nie postrzegał przychylnie pragnienia syna, który chciał zostać księdzem. Ale jak na ironię, ojciec ostatecznie wysłał syna do seminarium za namową lokalnego sekretarza partii komunistycznej. Seminarium było dla Luigiego jedyną możliwością studiowania. W 1956 r. Zoppi został więc księdzem. W 1976 roku przybył do Livorno, gdzie działa do dziś. W ten sposób ksiądz Ludigi wpisał się również w najnowszą historię miasta. Od momentu przybycia do Livorno z oddaniem pełnił swoją posługę na rzecz najbardziej potrzebujących, jego wzrok zawsze były zwrócony na nich.
W latach 70. narkotyki we Włoszech krążyły w obfitości, nawet place Livorno wkrótce stały się platformami dystrybucji. Najpierw heroina, a później kokaina znajdowały się w centrum życia wielu młodych ludzi. Ks. Gigi natychmiast śpieszy im z pomocą, tworząc wspólnotę, w której oprócz proponowania prawdziwych wartości i propozycji alternatywnego życia, bez narkotyków, ksiądz Luigi traktuje te osoby uzależnione nie jak przedmoty, ale podmioty, którym należy pomóc; nie jak “śmieci”, które należy wyrzucić, bo tak myślała większość ówczesnego społeczeństwa. I tak we wspólnocie założonej przez księdza Luigiego podjęto próbę zapewnienia tym leczącym się chłopcom i dziewczętom godziwej pracy, aby mogli stać się samodzielnymi i nauczyli radzenia sobie z własnymi problemami i słabościami poprzez terapię grupową.
Następnie, pod koniec lat 80-tych, ksiądz Luigi musiał zmierzyć się również z wyzwaniem zwiazanym z AIDS: kiedy epidemia dotarła do miasta, ks. Zoppi ponownie pośpieszył z pomocą tym ludziom, których reszta społeczeństwa, w tym ich rodziny, odrzuciła. W dzielnicy “Tre Ponti” otwiera ośrodek dla nieuleczalnie chorych, ale nie czyni z niego oddziału paliatywnego, ale prawdziwy dom rodzinny, w którym nawet śmierć z powodu poważnej choroby nabiera godności. Z końcem lat dziewięćdziesiątych ksiądz Luigi zaczął się zajmować innym problemem, który do dziś nie jest łatwy do opanowania: imigracją. Z wyraźnie chrześcijańskim duchem, ks. Gigi czyni z udzielania pomocy uchodźcom swoją misję: pomaga im uzyskać żywność, dokumenty i pomoc społeczną. Ale przede wszystkim pomaga im znaleźć wspólnotę. Wspólnota jest kluczowym słowem, które naznaczyło pracę tego kapłana, i za to cała społeczność Livorno jest mu dziś wdzięczna.
