To rozpoczęła się w sobotę 3 lutego o godzinie 8.30 Mszą św. pod przewodnictwem kard. João Braza de Aviza, prefekta Dykasterii ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Uczestniczyli w niej zakonnicy, przełożeni wyżsi zgromadzeń zakonnych i członkowie wspomnianej dykasterii.

W swojej homilii kardynał João nawiązał do środowej audiencji Ojca Świętego Franciszka, w której udział był dla uczestniczących w niej zakonników darem szczególnej łaski. Powiedział, że ta pielgrzymka pomoże wszystkim kontynuować i doświadczyć  mozolnego zaangażowania na drodze do pokoju.

Nawiązując do pierwszego czytania, stwierdził, że Salomon wyraził swoją nieadekwatność do powierzonego mu zadania, ale poczuł powołanie do przewodzenia swojemu ludowi i dlatego poprosił Pana o mądrość, chcąc mieć wyrozumiałe i miłosierne serce.  Zechciał poprosić o mądrość, aby przeniknąć tajemnicę Boga i przekształcić relacje z innymi. Misją zakonników jest dążenie do ciągłego wzrostu w mądrości i służbie.

Dalej kardynał João powiedział, że uczniowie wyruszyli po dwóch, aby wypełnić tę misję i wrócili zmęczeni. Jezus zachęcił ich do odpoczynku, wyrażając najpierw troskęę o ich ludzkie potrzeby, a potem o potrzeby wspólnoty. Zachęcając następnie wszystkich, aby pamiętali i pielęgnowali swoje powołanie i misję, przytoczył fragment ze Sprawozdania podsumowującego pierwszą sesję Synodu o synodalności: “Wymiar charyzmatyczny Kościoła przejawia się w sposób szczególny w życiu konsekrowanym, z bogactwem i różnorodnością jego form. Jego świadectwo przyczyniało się w każdym czasie do odnowy życia wspólnoty kościelnej, okazując się antidotum na powracającą pokusę światowości. Różne rodziny zakonne ukazują piękno podążania za Panem, na szczytach modlitwy i na drogach świata, w formach życia wspólnotowego, w samotności pustyni i na granicy wyzwań kulturowych. Życie konsekrowane niejednokrotnie jako pierwsze dostrzegało zmiany w dziejach i uchwyciło wezwania Ducha. Także dzisiaj Kościół potrzebuje jego proroctwa. Wspólnota chrześcijańska spogląda również z uwagą i wdzięcznością na wypróbowane praktyki życia synodalnego i rozeznawania wspólnego, które wspólnoty życia konsekrowanego rozwinęły na przestrzeni wieków. Od nich również wiemy, że możemy uczyć się mądrości podążania razem. Wiele zgromadzeń i instytutów praktykuje dialog w Duchu Świętym lub podobne formy rozeznawania podczas kapituł prowincjalnych i generalnych, aby odnowić struktury, przemyśleć styl życia oraz wprowadzić nowe formy służby i bliskości z najuboższymi. Jednak w innych przypadkach można zauważyć utrzymywanie się stylu autorytarnego, który nie pozostawia miejsca na braterski dialog. Charyzmatyczny wymiar Kościoła przejawia się w sposób szczególny w życiu konsekrowanym, z bogactwem i różnorodnością jego form. Jego świadectwo za każdym razem przyczynia się do odnowy życia wspólnoty kościelnej, okazując się antidotum na powracającą pokusę światowości.Różne rodziny zakonne ukazują piękno podążania za Panem, na górze modlitwy i na drogach świata, w formach życia wspólnotowego, w samotności pustyni i na granicy wyzwań kulturowych. Życie konsekrowane niejednokrotnie jako pierwsze dostrzegało zmiany w historii i uchwyciło wezwania Ducha: także dzisiaj Kościół potrzebuje jego proroctwa. Wspólnota chrześcijańska spogląda również z uwagą i wdzięcznością na wypróbowane praktyki życia synodalnego i rozeznawania wspólnego, które wspólnoty życia konsekrowanego rozwinęły na przestrzeni wieków. Od nich również wiemy, że możemy uczyć się mądrości wspólnego kroczenia. Wiele zgromadzeń i instytutów praktykuje rozmowę w Duchu lub podobne formy rozeznawania podczas kapituł prowincjalnych i generalnych, aby odnowić struktury, przemyśleć styl życia i aktywować nowe formy służby i bliskości z najuboższymi. Jednak w innych przypadkach można zauważyć utrzymywanie się stylu autorytarnego, który nie pozostawia miejsca na braterski dialog” (Sprawozdanie podsumowujące pierwszą sesję synodu o synodalności, 10 b).

Na koniec kardynał João wezwał wszystkich, by nie ulegali światowości, która wkroczyła do życia zakonnego i podjąć drogę braterstwa, zobowiązując się do budowania poprzez dobre relacje pięknego życia, dając jednocześne wyraz przekonania co do realizowanej misji, bazującej na mądrości i charyzmacie naszego życia. Po Mszy św. uczestnicy podzielili się na siedem grup językowych, w których kontynuowali refleksję. Miejscami tej refleksji były: Bazylika św. Jana na Lateranie, Święte Schody, Bazylika Matki Bożej Większej, Bazylika Świętego Krzyża z Jerozolimy, kościoły “Quo Vadis” i św. Sebastiana. Łączyło się to również z różnymi momentami: zwiedzaniem pod kątem historyczno-artystycznym, zastanowieniem nad duchowych znaczenie tych miejsc, dzieleniem się świadectwem związanym z  doświadczeniem jednej z osób konsekrowanych, a także czasem modlitwy osobistej i wspólnotowej.

Wszystkie grupy wyruszyły na pielgrzymie szlaki z wielkim entuzjazmem i pasją. Był to wspaniały wyraz zaangażowania na drodze przygotowania do obchodów  Jubileuszu Życia Konsekrowanego w 2025 roku.

Potem wszystkie grupy powróciły do Bazyliki Najświętszego Serca Pana Jezusa na wspólną modlitwę i zakończenia spotkania.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet