Alfonz Paulen urodził się 26 stycznia 1913 r. we wsi Małe Bedzany w powiecie Topoľčany jako syn Jana i Anny Števicovej, którzy przed narodzinami Alfonsa podczas pielgrzymki do sanktuarium w Mariazell prosili Matkę Boską, by wyprosiła im tę szczególną łaskę: syna-kapłana.
Urodził się w prostym środowisku rolniczym i pasterskim. We wczesnym dzieciństwie zmarł jego ojciec, siostra i jeden z dwóch braci, a jego wychowaniem zajmowała się owdowiała matka. Sam zachorował na gruźlicę i musiał przenieść się w Tatry na leczenie. W międzyczasie studiował i czuł, że rodzi się w nim powołanie, o które błagała matka, do tego stopnia, że w 1931 r. wstąpił do seminarium duchownego w Trnawie.
Spędził tam pięć lat, studiując z wigorem i radością, a 17 maja 1936 r. przyjął święcenia kapłańskie. Jego pierwszym zadaniem było pełnienie funkcji kapelana w wiosce Leopoldov, gdzie uczył dzieci w szkole i przygotowywał je do I Komunii Świętej, okazując im szczególną czułość i troskę. Po odbyciu służby wojskowej w Pradze, w 1938 r. został proboszczem w Sološnicy, dając się poznać przede wszystkim jako spowiednik.
W 1939 r. został wysłany do parafii w Kołpaczach (dziś Banský Studenec), w bardzo biednym regionie ówczesnej Słowacji, gdzie często brakowało nawet jedzenia. Wspierany przez kilka rodzin z miasta, ks. Paulen spędził tam ponad osiem lat i oprócz posługi duszpasterskiej, robił wszystko, co w jego mocy dla biednych i cierpiących, a zwłaszcza dla dzieci, wspominając swoją przeszłość dziecka bez ojca oraz trudne lata trudów i chorób.
Kiedy wybuchła II wojna światowa, ks. Paulen, który znał zarówno niemiecki, jak i rosyjski, stał się miejscowym autorytetem i to również dzięki niemu i jego dyplomacji nie zginął żaden człowiek podczas niemieckiego odwetu na mieszkańcach Kołpaczów, oskarżonych o udział w słowackim powstaniu narodowym w 1944 roku. Za sprawą ks. Paulena udało się uciec licznym mieszkańcom, a on sam niejednokrotnie przyjmował i ukrywał zbiegłych partyzantów.
Po zakończeniu wojny pozostał w Kołpaczach jeszcze przez dwa lata, służąc jako proboszcz i nauczyciel, wspierając odbudowę miejscowej kaplicy, organizując misje ludowe i przygotowując dzieci do bierzmowania; ostatnie bierzmowanie odbyło się tam do 1993 roku.
Kiedy ks. Paulen został mianowany proboszczem w Šenkvicach pod koniec 1947 r., kiedy w kraju był wprowadzany reżim komunistyczny. W nowym kontekście, który powstał, starał się działać z jeszcze większym zaangażowaniem apostolskim: uczył religii w szkołach, wznowił misje ludowe i rekolekcje dla parafian, pracował nad promowaniem wydawnictw religijnych i poświęcił wiele energii na wspieranie różnych grup stowarzyszeń katolickich w parafii.
Kiedy jego zastępca, ks. Tytus Zeman, salezjanin, zaczął organizować potajemne wyjazdy do Włoch z powodu ograniczeń dotyczących kształcenia kapłanów na miejscu, zaczął z nim współpracować. Za ten czyn miłości on również został osadzony w więzieniu, a po prawie trzech latach pozbawienia wolności i tortur, bez odpowiedniego leczenia, poważnie zachorował. Zmarł 10 kwietnia 1954 r. po długiej agonii.
Przed śmiercią wyznał księdzu Zemanowi, że wielokrotnie myślał o wstąpieniu do jezuitów, ale ponieważ tyle wycierpiał w więzieniu z salezjanami, poprosił o przyjęcie do Salezjańskiego Zgromadzenia. “Chciałbym umrzeć jako salezjanin Księdza Bosko i pod opieką Maryi Wspomożycielki” - brzmiała jego prośba.
11 kwietnia 2023 r. arcybiskup Bratysławy, abp Stanislav Zvolensky, otworzył etap diecezjalny procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego sługi Bożego Alfonza Paulena.
