Chociaż w czasach Księdza Bosko sport nie wpisywał się w ówczesną kulturę, to jednak podwórko było kluczowym miejscem przebywania z chłopcami i ich wychowywania. “Boisko sportowe odgrywało kluczową rolę w jego systemie wychowawczym – napisał José J. Palacios, salezjanin – ponieważ w tym środowisku fizycznym rozwijają się gra i radość, wzmacnia się aktywność fizyczna, są zawiązywane przyjazne relacje między rówieśnikami, dzieci i młodzież spontanicznie się zachowują i wzmacniają się relacje między wychowawcą i wychowankiem...”.
Dzięki jego szerokiemu rozpowszechnieniu, jego popularności, nie mającej sobie równych, i pozytywnych wartościach, na których się zasadza – sport w znaczący sposób przyczynia się do rozwoju i realizacji pokojowych celów Narodów Zjednoczonych.
“Agenda 2030 na rzecz Zrównoważonego Rozwoju” uznaje rolę sportu w postępie społecznym, stwierdzając: “Kolejnym ważnym bodźcem zrównoważonego rozwoju jest sport. Uznajemy rosnący udział sportu w rozwoju i budowaniu pokoju poprzez promowanie tolerancji i szacunku, a także udział sportu we wzmacnianiu pozycji kobiet i ludzi młodych, pojedynczych osób i społeczności, jak również w ochronie zdrowia, edukacji i realizacji celów integracji społecznej”.
Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych ustanowiło obchody tego Dnia, aby uwrażliwić na rolę, jaką może odegrać sport w promocji Praw Człowieka i rozwoju gospodarczo-społecznym.
W środowiskach wychowawczych istnieje takie powiedzenie: “Jeśli chcesz poznać i wychować człowieka młodego, zobacz, jak się zachowuje na podwórku i w jadalni”. To są miejsca, w których ludzie młodzi pokazują się takimi, jakimi są, i są to miejsca, w których można podjąć działanie pedagogiczne, aby ich wychować do poświęcenia i pracy w duchu ulepszania siebie, poszukiwania odpowiednich rozwiązań, przestrzegania zasad, poszanowania przełożonych, poczucia przynależności do zespołu, umiejętności godzenia się z porażkami...
