Duch misyjny leży u podstaw miłości duszpasterskiej, zgodnie z tym, jak to wyraża motto” “Da mihi animas, caetera tolle” (Daj mi dusze, resztę zabierz). Jest to “zasadniczy rys” charyzmatu Księdza Bosko”, jak to ujął ks. Egidio Viganò, ósmy następca Księdza Bosko, i wszyscy salezjanie są wezwani do życia nim.
Z drugiej strony, salezjańskie powołanie misyjne jest darem Pana, wezwaniem skierowanym do niektórych. Salezjański misjonarz nie należy do uprzywilejowanej “elity” współbraci. Jest on kimś, kto żyje w sposób bardziej wielkoduszny i radykalny powołaniem salezjańskim wspólnym dla wszystkich współbraci.
Powołanie misyjne jest wypraszane w modlitwie, budzone w współbraciach, weryfikowane w procesie rozeznania i wspierane w jego rozwoju.
To właśnie dzięki modlitwie osoby skłonne do życia misyjnego odkrywają, podtrzymują i pielęgnują swoje powołanie. Codzienna modlitwa pomaga dostroić się do Bożego powołania. W modlitwie człowiek spotyka się z Bogiem i przedstawia Mu pytania, które Duch Święty wzbudził w jego sercu, a także swoje marzenia, zmagania i niepokoje.
Inicjatywy animacji misyjnej są ważnymi środkami podtrzymywania ducha misyjnego wszystkich salezjanów i wszystkich wspólnot wychowawczo-duszpasterskich (WWD): modlitwa za misjonarzy każdego 11. dnia miesiąca; rozpowszechnianie i korzystanie z biuletynu "Cagliero11" i wideo "CaglieroLife"; obchody dorocznego Dnia Misji Salezjańskich; letnie doświadczenia misyjne za granicą z udziałem salezjanów w formacji początkowej; młodzieżowe grupy misyjne i Ruch Salezjańskiego Wolontariatu Misyjnego. W końcu, skuteczna animacja misyjna wzbudza salezjańskie powołania misyjne.
Św. Jan Paweł II napisał w “Familiaris Consortio”, że “miłość jest zatem podstawowym i wrodzonym powołaniem każdej istoty ludzkiej” (FC, 11). W przypadku każdego człowieka można mówić o wyjątkowym i niepowtarzalnym powołaniu do miłości. Rozpoznanie powołania misyjnego oznacza rozeznanie, w jaki sposób Bóg wzywa nas do miłości i do przeżywania naszego powołania salezjańskiego w sposób bardziej wielkoduszny i radykalny.
Towarzyszenie jest ważnym sposobem pomagającym przyjrzeć się głębokim pragnieniom serca. Rozpoznanie wymaga otwartości w odniesieniu do przewodnika duchowego, czasu, cierpliwości i wytrwałości. Przewodnik duchowy jest “przyjacielem duszy”, który pomaga przezwyciężyć dezorientację i czasem frustrację, które mogą być częścią tego procesu rozpoznawania.
Jeśli uważacie, że Bóg wzywa was do bycia salezjanami misjonarzami: módlcie się, dajcie się prowadzić waszemu przewodnikowi duchowemu i przeprowadźcie rozeznanie!
