Następnie w 1971 r. Kapituła Generalna Specjalna uznała posługę parafialną za “prawdziwy apostolat salezjański”, ponieważ daje “rozległe możliwości i sprzyjające warunki do osiągnia celów właściwych naszemu posłannictwu, a zwłaszcza – wychowaniu młodzieży z warstw ludowych i ubogich” (20KG, 400-401). Krótko mówiąc, wybór parafii był uzasadniony możliwością dotarcia do ludzi młodych i klasy robotniczej oraz pracy wśród nich, zgodnie z tym, co czytamy w art. 42 Konstytucji i art. 26 Regulaminów.
W tym świetle parafie zostały podciągnięte pod Duszpasterstwo Młodzieżowe, a “Ramy odniesienia dla salezjańskiego duszpasterstwa młodzieży” umiejscawiają “parafię i sanktuaria powierzone salezjanom” wśród aktywności i dzieł salezjańskiego duszpasterstwa młodzieżowego (rozdz. VII).
W zglobalizowanym świecie sam kontekst uległ zmianie. Parafia stała się “sanktuarium, gdzie spragnieni przychodzą i piją, by dalej kroczyć drogą, jest centrum stałego misyjnego posyłania” (Evangelii Gaudium, 28). Spotykają się w niej nie tylko katolicy “upadli”, ale także uchodźcy, migranci, wyznawcy innych religii oraz ateiści: “ludy nie znające jeszcze Ewangelii”, do których się odnosi art. 30 Konstytucji.
Na terenie każdej parafii znajdują się nie tylko zaangażowani wierni, ale także ci, którzy słabo doświadczyli pierwszego głoszenia Ewangelii; którzy mając słabą tożsamość, porzucają swoją wiarę w Jezusa Chrystusa lub traktują ją jedynie jako fakt kulturowy, bez wyznawania jej wraz ze wspólnotą, bez przyjmowania sakramentów, nie angażując się w życie i działalność parafii.
A poza tym, są i tacy, którzy nie słyszeli o Chrystusie; którzy poszukują Kogoś czy czegoś, kogo lub co wyczuwają, ale nie umieją nazwać, jak również tacy, którzy przeżywają życie codzienne pozbawione wszelkiego sensu.
W rzeczy samej, każda parafia staje się coraz bardziej obszarem misyjnym, na którym zachodzi nagląca potrzeba zwyczajnej posługi duszpasterskiej, misji ad gentes i nowej ewangelizacji, jak to podkreślił św. Jan Paweł II w encyklice Redemptoris Missio (32-33) już w 1990 roku!
Trzeba koniecznie przemyśleć na nowo funkcjonowanie salezjańskich parafii, aby uczynić je bardziej misyjne, by były rzeczywiście parafiami “wychodzącymi”! W tej sytuacji prawdziwie misyjnej zachodzi nagląca konieczność, aby każda salezjańska parafia przezwyciężyła duszpasterstwo zachowawcze, które prowadzi do duszpasterskiej gnuśności, i odkryła na nowo znaczenie aktualności Pierwszego Głoszenia jako klucza do duszpasterskiego nawrócenia, które, w swoim czasie, pobudza do misyjnego entuzjazmu i niesie radość ewangelizacji (Evangelii Gaudium, 79, 82-83).
