Już w pierwszych latach szkoły w sercu małej Anny wykiełkowało ziarno powołania zakonnego, ale, chociaż znała różne żeńskie zgromadzenia zakonne, nie podjęła wtedy jeszcze żadnej decyzji odnośnie do swojej przyszłości. Dopiero w wieku 22 lat, gdy usłyszała o instytucie zakonnym, który zaczął działać za sprawą ks. Bronisława Markiewicza, wówczas salezjanina, dzisiaj błogosławionego, odpowiedziała na wezwanie Boże.
W dniu 25 lutego 1894 r. przybyła do Miejsca Piastowego, gdzie spotkała się z przyszłym błogosławionym, ale była raczej zmieszana, bo to, co widziała, było bardzo dalekie od życia w klasztorze. Po ośmiu miesiącach pobytu tam poprosiła ks. Markiewicza o pozwolenie na wyjazd do swojego domu rodzinnego i udanie się pieszo do Sanktuarium na Górze św. Anny.
Powróciła stamtąd wzmocniona w powołaniu, poświęcając się z entuzjazmem służbie na rzecz najbardziej potrzebujących. Po 34 lat prób i heroicznej wierności, 21 sierpnia 1928 r. służebnica Boża, wraz z grupą pierwszych sióstr, mogła cieszyć się kanonicznym zatwierdzeniem swojego Zgromadzenia, którego została wybrana pierwszą przełożoną generalną. Umarła w opinii świętości 30 grudnia 1936 roku w Miejscu Piastowym.
Siostry michalitki, podobnie jak księża michalici, zajmują się przede wszystkim wychowaniem dzieci i młodzieży, zgodnie z duchowością św. Jana Bosko, którego błogosławiony ks. Markiewicz był duchowym synem. Patronem Zgromadzenia jest św. Michał Archanioł.
Michalicką duchowość charakteryzują dwa motta: “Któż jak Bóg” (Mi-cha-el) oraz “Powściągliwość i praca”. Jest to połączenie postawy kontemplacyjnej ukierunkowanej na Boga i postawy miłości duszpasterskiej w odniesieniu do braci i sióstr, która czyni to powołanie wciąż aktualne.
W 2009 roku Zgromadzenie Sióstr św. Michała Archanioła zostało przyjęte do Rodziny Salezjańskiej jako jej 26. grupa.
