Pierwsze jedenaście lat swojego życia Simon Srugi (15 kwietnia 1877 – 27 listopada 1943) spędził w mieście swojego urodzenia – w Nazaret, gdzie tajemnice chrystologiczne i mariologiczne, związane z wcieleniem, dorastaniem i “ukrytym życiem” Jezusa, wycisnęły głęboki ślad na jego wrażliwej duszy. Potem wzrastał przez około pięć lat w Betlejem, poznając pierwszych salezjanów, którzy przybyli do Ziemi Świętej w 1891 roku.
W Betlejem był pod wrażeniem pokory i ubóstwa Dzieciątka Jezus w grocie narodzenia oraz nauczył się nabożeństwa do Najśw. Sakramentu i Serca Pana Jezusa, które były szczególnie pielęgnowane przez zakonników “Świętej Rodziny”. Sanktuaria w Jerozolimie pozostały stałym źródłem inspiracji, pomagającym upodobnić się do Jezusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego.
W ciągu 51 lat życia w Betgamàl, miejscu spoczynku św. Szczepana, dojrzały te wszystkie wymiary: praca uświęcona stałą modlitwą “w duchu i w prawdzie”; miłość wychowawcza; delikatna i łagodna pokora; praktyka przebaczania i pojednania; prostota “skromnego życia” w codzienności wspólnotowego życia; współczucie dla chorych i ubogich, w służbie których całkowicie się spalił, zwłaszcza jako pielęgniarz.
Był mile widziany przez wszystkich: salezjanów i córki Maryi Wspomożycielki, ludzi młodych, świeckich współpracowników, ubogich i chorych, chrześcijan i muzułmanów, nawet bandyci z okolicy mieli dla niego szacunek. Z upływem lat byli wychowankowie z dzieła będą go wspominać jako najbardziej świętego salezjanina i najbardziej wpływowego wychowawcę.
W czasie tragicznych dziejów między dwoma wojnami światowymi Simon wsłuchiwał się w głos Ducha Świętego i umiał zrozumieć, jaka jest jego misja na polu wychowania, asystencji i zakonnego życia, jaką Pan mu powierza.
Jego życie wewnętrzne posiadało solidny fundament teologiczny i sakramentalny, zasadzając się na doktrynie św. Franciszka Salezego i św. Alfonsa Liguori, i rzecz jasna – nauczaniu Księdza Bosko. Na drodze swojego uświęcenia był wspomangany przez księdza Michała Rua i towarzyszyli mu liczni kierownicy duchowi, co pomogło mu osiągnąć heroiczność cnót.
Zostało to oficjalnie potwierdzone dekretem ogłaszającym go czcigodnym sługą Bożym papieża Jana Pawła II z dnia 2 kwietnia 1993 roku, 25 lat temu.
