Około 10 lat temu, w odległym Uttar Pradesh Amit dopiero co zaczął szkołę, kiedy zmarli mu rodzice. Jego babcia, analfabetka, nie znajdowała lepszego zajęcia poza nielegalną produkcją bimbru, wciągając także Amita w jego sprzedaż, również był wykorzystywany przez wujka. Ekipa “BoscoNet” dowiedziała się o tej jego sytuacji i objęła go programem “Don Bosco Ashalayam”, który realizowała w Nowym Delhi. Dzisiaj Amit z dumą czuje się częścią rodziny salezjańskiej, ukończył szkołę i wkrótce zdobędzie dyplom z dziennikarstwa. W przyszłości być może zobaczymy jego nazwisko przy jakimś tytule filmu, bo bardzo chce zostać reżyserem.
Preety, którą opuścił ojciec i zostawił bez pieniędzy, została przyjęta na bardzo dogodnych warunkach do Salezjańskiego „Don Bosco Self Employment Research Institute” (ang. DBSERI). Ukończyła w nim trzyletnie studia z inżynierii lądowej i bardzo szybko znalazła pracę, ale jest dopiero na początku swojej kariery zawodowej. Obecnie jest właścicielką firmy budowlanej, która zawiera kontrakty z różnymi wielkimi przedsiębiorstwami oraz rządami stanów Maharashtra, Tamil Nadu i Bengalu Zachodniego.
Lokesh Kumar uciekł z domu, kiedy miał zaledwie sześć lat. Pracował na ulicach Bangalore jako gałganiarz i sypiał na dworcach do chwili, kiedy nie został znaleziony i przyjęty do “Bangalore Oniyavara Seva Coota” (BOSCO), dzieła społecznego salezjanów z Bengaluru. To wzięło go pod swoje skrzydła oraz zachęciło do podjęcia nauki i rozwoju swoich talentów. Aktualnie Lokesh jest aktorem i malarzem, który odnosi sukcesy i który chce się odwdzięczyć za to, co otrzymał. “Chcę pomagać dzieciom ulicy, chociaż powstało wiele programów rządowych z myślą o nich, zwykle te nie dosięgają potrzebujących. Ja doświadczyłem cierpień, których nie da się opisać, stąd postaram się pomóc możliwie jak największej liczbie dzieci. Jestem wdzięczny “BOSCO” za przywrócenie mi nadziei i ufności. Spoglądając za siebie, dostrzegam, że pomoc, jaką otrzymałem od “BoscoNet”, pozwoliła mi uwierzyć w siebie” – wyznaje
