To ważne spotkanie prowadzili ks. Ivo Coelho, radca generalny ds. formacji; ks. Silvio Roggia, z tej samej dykasterii, i salezjanin koadiutor Raymond Callo, koordynator ds. formacji regionu Azja Wschodnia-Oceania.
W kursie uczestniczyło 23 osoby z 10 inspektorii regionu AEO – które nie tylko były reprezentowane przez dyrektorów, ale również innych członków ekip formacyjnych – i tylko 5 z regionu Azja Południowa, a to z powodu problemów, jakie mieli niektórzy delegaci z Indii z otrzymaniem wizy.
Wszyscy przybyli zostali powitani przez inspektora FIS – ks. Godofredo Atienza, co miało miejsce wieczorem w dniu 17 listopada. Następnie, w pierwszych pięciu dniach były omawiane takie kwestie, jak: osoba formatora i jej tożsamość; linie przewodnie w formacji formatorów oraz te dotyczące prenowicjatów, jak to jest wskazane w rewizji Ratio z 2009 r.; procesy przyjęcia, skrutynia, normy, dzielenie się w małych i dużych grupach... Inne tematy, które zgłębiali, to wymiar ludzki, wymiar wiary oraz salezjańska konsekracja w jej dwóch formach.
Druga część kursu rozpoczęła się akcentem kulturalnym, co łączyło się z odwiedzeniem miejsc szczególnie znaczących, a zakończyła – zapoznaniem się z pracą społeczną, jaką realizują salezjanie w bardzo ubogim i trudnym środowisku społecznym, czyniąc to w ramach programu “Don Bosco Pasil”.
W czasie następnych sesji, jakie odbywały się w auli, uczestnicy zgłębiali inne ważne aspekty, związane przede wszystkim z niezbędnymi kompetencjami, jakie powinien posiadać dyrektor prenowicjatu: umiejętność słuchania i konsultowania się, kierownictwo duchowe i rozeznanie, zdolności komunikacyjne i umiejętność pracy w zepole...
To spotkanie pozwoliło także sformułować pewne sugestie dla Dykasterii ds. formacji, jak chociażby większe podkreślenie w Ratio – tam gdzie mowa o prenowicjacie – wartości Pisma świętego i pracy fizycznej, jako głównych elementów salezjańskiej formacji, czy zachęcenie do poważnej pracy nad procesami formacji formatorów.
Z drugiej strony, dyrektorzy prenowicjatów dzielili się swoimi doświadczeniami z osobami, z którymi współpracują na polu formacji, i uczulali Rady swoich inspektorii na potrzebę refleksji nad tym znaczącym etapem formacji.
