Po niespodziewanej śmierci młodego Edoardo, ojciec Giovanni, senator Republiki, pomyślał o stworzeniu instytucji ludowej, dedykowanej synowi, który odszedł, aby uwiecznić jego pamięć. Po rozmowie z salezjanami, po rozpatrzeniu różnych propozycji – jedną z nich było stworzenie szkoły rolniczej – zadecydowano o powołaniu szkoły mechanicznej o charakterze międzynarodowym, w której byliby kształceni ludzie młodzi w perspektywie późniejszej pracy w zakładach FIATA. Myślano przy tym o rozwoju przedsiębiorstwa w różnych regionach Włoch i edukacji zawodowej na wysokim poziomie.
Wykonanie tego projektu powierzono architektowi Giulio Vallottiemu, salezjaninowi koadiutorowi, który już był znany z realizacji znaczących prac architektonicznych, łącznie z rozbudową Bazyliki Maryi Wspomożycielki na Valdocco.
Z wejrzeniem, ukierunkowanym na przyszłość, i szeroką wizją pomyślano o wybudowaniu na tym obszarze liczącym 40 tys. metrów kwadratowych: dużego oratorium z publicznym kościołem dla chrześcijańskiego wychowania dzieci pracowników “Fiata”, a także sali teatralnej, licznych podwórek oraz nowoczesnej Międzynarodowej Szkoły Elektromechanicznej, w której mogliby się kształcić salezjańscy technicy z wszystkich części świata.
Prace rozpoczęto 3 lipca 1938 r. Stało się to w obecności ówczesnego przełożonego generalnego ks. Pietro Ricaldone, któremu towarzyszyli przełożeni Kapituły i arcybiskup Cuyaba, w Mato Grosso (Brazylia), a także bp Francesco de Equino Correa, salezjanin. Przełożony Generalny w swoim wystąpieniu, wielokrotnie przerywanym oklaskami, przywołał drogiego adwokata Edoardo Agnellego, podkreślając szczodrość senatora Giovanniego. Ekonom generalny ks. Fedele Giraudi odczytał dokument, który potem został podpisany przez wszystkich przedstawicieli władz.
W październiku 1940 roku była prawie że na ukończeniu część, którą dzisiaj zajmuje oratorium z kościołem i salą teatralną. Po ukończeniu prac miała miejsce inauguracja. Po południu 19 kwietnia 1941 r. kard. Maurilio Fossati, ówczesny arcybiskup Turynu, w obecności senatora Agnellego i wnuków, poświęcił nowy kościół. Potem rodzina Agnellego podarowała dzieło rzeźbiarza Rubino, którym była marmurowa rzeźba przedstawiająca Księdza Bosko i sceny z jego życia.
