Opory nie były małe i niektórzy salezjanie, tacy jak ks. Juan Fuchs i ks. Pietro Sacilotti, musieli przepłacić życiem swoją misyjną gorliwość. Ale pod koniec lat 30. można było mówić o ogólnej tendencji w tym kierunku, a w 1937 r. ks. Antonio Colbacchini wszedł w tę grupę. Salezjańscy misjonarze zapoczątkowali w ten sposób swoją pierwszą miesję na ziemi “Santa Terezinha”, czyniąc to z poszanowaniem struktury tradycyjnej wioski.
Dzisiaj wśród Indian Xavante pracuje jeszcze ks. Bartolomeo Giaccaria, który od 1954 r. nie rozstaje się z ludnością Mato Grosso i nie przestaje prowadzić swej nieustannej działalności w parafii, która obejmuje 184 wioski w trzech diecezjach, na powierzchni 4000 km².
Siedziba misji znajduje się w Nova Xavantina, ale ks. Giaccaria wykorzystuje metodę misji wędrownej, “aby zapewnić skuteczną i efektywną obecność w tych wspólnotach”.
Dzięki obecności salezjanów w tych wioskach można było podjąć pracę w zakresie formacji duszpasterskiej, oświaty, ochrony zdrowia i rozwoju rolnictwa. “Robimy to, co można zrobić – podkreśla ks. Giaccaria. “Misjonarz nie musi rozwiązywać problemów tubylców, ale musi pomagać im rozwiązać ich problemy. Nie musi sam robić, ale musi im dać do roboty”.
Gdy chodzi o współistnienie chrześcijaństwa z tradycyjnymi kultami, zostały przetłumaczone Ewangelie i książki liturgiczne na język Indian Xavante i staramy się dać bardziej pierwszeństwo wartościom niż strukturom: “Nie ważne, że nie wiedzą co to jest Jubileusz (w naszym wypadku 1500 lat), ważne jest, że wiedzą, co to jest miłosierdzie. Nie trzeba zacierać śladów, ani się śpieszyć. Bardzo łatwo można ich zaangażować w rzeczy zewnętrzne, ale trudniej przejść do treści”.
Dla Indian Xavante więź z przyrodą jest bardzo silna i oni wykorzystują środki naturalne do wytwarzania kremów, szamponów, syropów i innych medykamentów na najbardziej powszechne choroby.
Na stronie “Missioni Don Bosco” można bliżej poznać ks. Giaccarię i otrzymać darmowo e-book “Curarsi come gli Xavante. Il ricettario di Padre Giaccaria”.
