Indonezja jest krajem Azji Południowo-Wschodniej położonym między Oceanem Indyjskim i Oceanem Spokojnym. Jest to największe państwo archipelagowe na świecie, składające się z ponad 17 000 wysp, z których wiele jest nadal niezamieszkałych, podczas gdy największe wyspy - Jawa, Kalimantan (Borneo), Irian Jaya (Papua), Sumatra i Sulawesi (Celebes) – stanowią dom dla większości ludności.
Indonezja jest zróżnicowanym etnicznie krajem z około 1300 odrębnymi grupami etnicznymi. Rząd oficjalnie uznaje tylko sześć wyznań religijnych: islam, protestantyzm, katolicyzm, hinduizm, buddyzm i konfucjanizm. Z ogólnej liczby ludności wynoszącej około 275 milionów, 86,7% ludności to muzułmanie (co sprawia, że jest to kraj z największą liczbą muzułmanów na świecie), a 10,7% to chrześcijanie (7,6% protestanci, 3,12% katolicy). Gdy chodzi o katolików, jest ich 8,3 miliona katolików, rozproszonych w 39 diecezjach.
Salezjanie przybyli do Dżakarty, stolicy Indonezji, w 1985 roku. Zamieszkali w małym wynajętym domu naprzeciwko meczetu. Nieżyjący już ks. José Carbonell Llopes był pierwszym dyrektorem tego domu. W tamtym czasie obecność salezjanów w Indonezji nie miała na celu prowadzenie konkretnego dzieła, ale miejsce ich pobytu stanowiło głównie bazę dla salezjańskich misjonarzy, którzy udawali się do Timoru Wschodniego, wciąż znajdującego się pod kontrolą rządu indonezyjskiego.
Kiedy jednak osiedlili się tam synowie Księdza Bosko, zaczęły napływać do nich liczne prośby. Kierownictwo pobliskiej szkoły technicznej “Strada”, prowadzonej przez jezuitów, poprosiło salezjanów o odprawianie Mszy św. raz w miesiącu i posługę spowiedzi na rzecz katolickich uczniów. o właśnie wtedy zaczęła wzrastać liczba powołań salezjańskich w tym kraju.
Przez prawie 15 lat placówki salezjańskie i ich rozwój koncentrowały się na Timorze Wschodnim. Dopiero w 1999 r., kiedy armia indonezyjska opuściła Timor Wschodni, salezjanie zaczęli rozwijać salezjańskie dzieło duszpasterskie w Indonezji i rzeczywiście, po latach bycia delegaturą inspektorialną, podporządkowaną wizystatorii Indonezji-Timoru Wschodniego (ITM), w 2018 r. została ona ustanowiona jako autonomiczna salezjańska wizytatoria Indonezji (INA) pw. św. Alojzego Versiglii.
Obecnie wizytatoria INA liczy osiem domów salezjańskich, rozmieszczonych na zaledwie trzech wyspach: Blitar, Purwodadi, Surabaya, Tigaraksa i dwa ośrodki w stolicy Dżakarty - Sunter i Jakarta Wisma, wszystkie na wyspie Jawa. Ma też dom “Sumba” na wyspie o tej samej nazwie i dom “Labuan Bajo” na wyspie Flores, gdzie jest przewaga ludności katolickiej, otwarty w 2022 r. z inicjatywy dziesiątego następcy Księdza Bosko, dziś kardynała Ángela Fernándeza Artime.
Jeśli chodzi o personel, wizytatoria INA, która liczy dziś 59 salezjanów, wysłała również kilku swoich synów jako misjonarzy do różnych krajów, takich jak Ekwador, Brazylia, Mongolia, Holandia, Paragwaj i Papua-Nowa Gwinea.
Jednym ze znaków rozpoznawczych misji salezjańskiej w Indonezji jest kształcenie zawodowe. Ośrodki salezjańskie oferują kursy języka angielskiego, obsługi komputera, konserwacji pojazdów, mechaniki, stolarstwa, spawania, zarządzania systemami elektrycznymi i inne kursy techniczne, których celem jest pomoc młodym ludziom w znalezieniu godnego miejsca pracy. Ośrodki te nawiązały również dobre relacje partnerskie z lokalnymi przedsiębiorstwami i firmami.
Salezjanie są znani ze swojej pracy na rzecz młodzieży i systemu prewencyjnego, który proponują w szkołach, ośrodkach kształcenia zawodowego, internatach i we wszystkich swoich działaniach. “Gdziekolwiek się udajemy, spotykamy wielu młodych ludzi, opuszczonych i biednych” - powiedział salezjanin ks. Andre Delimarta w wywiadzie dla Biuletynu Salezjańskiego przebywając jeszcze w kraju, bo obecnie jest misjonarzem w Malezji. “Ci młodzi ludzie bardzo potrzebują pomocy, nie tylko edukacyjnej i duchowej, ale także materialnej. Wielu z nich pochodzi z biednych, rolniczych rodzin, których utrzymanie zależy od losowych warunków przyrody. Na przykład uczniowie na Sumbie płacą za naukę nasionami lub zwierzętami: kozami, świniami lub kurczakami”.
Obecność salezjanów w Indonezji, umiejscowiona w środowisku wieloreligijnym i chrześcijańskiej mniejszości, sama w sobie jest pełną manifestacją celu ich obecności: służyć dobru ludzi młodych, niezależnie od wyznawanej przez nich religii.
Przyszłość synów Księdza Bosko w Indonezji rysuje się dzisiaj w jasnych barwach: salezjanie są doceniani przez ludzi i lokalny Kościół, często są proszenie o prowadzenie szkoleń technicznych, a także o prowadzenie duszpasterstwo młodzieży w parafiach, głoszenie rekolekcji dla młodych ludzi, organizowanie zajęć i seminariów, nie wspominając o wielu biskupach, którzy czekają na synów Księdza Bosko, aby przybyli i pomogli młodym ludziom z ich diecezji przygotować się na czekającą ich przyszłość.
Nie należy również zapominać, co jest tutaj kolejnym korzystnym czynnikiem, o niskiej średniej wieku salezjanów indonezyjskich i obecności Rodziny Salezjańskiej, która powoli się rozwija i obejmuje już Salezjanów Współpracowników, Córki Maryi Wspomożycielki, setki byłych wychowanków salezjańskich z różnych Ośrodków Kształcenia Zawodowego i pewną liczbę członków Stowarzyszenia Maryi Wspomożycielki.
