José Ángel, syn hiszpańskich imigrantów, ma dwójkę rodzeństwa, obecnie lekarza i inżyniera. Pierwsza propozycja dotycząca życia salezjańskiego pojawiła się, gdy był jeszcze dzieckiem, ale na to nie zgodził się jego ojciec, który być może również marzył o jakiejś karierze zawodowej dla syna. Jednak przyszły misjonarz już jako nastolatek był zafascynowany Księdzem Bosko i jego systemem prewencyjnym; wraz z innymi przyjaciółmi założył stowarzyszenie “Towarzystwo Wesołości” w swoim mieście, a gdy tylko było mu to dane, wstąpił do salezjańskiego aspirantatu.
“W procesie początkowej formacji salezjańskiej moim udziałem było wiele pięknych doświadczeń” - wspomina dzisiaj. “W ciągu trzech lat postnowicjatu odkryłem całe piękno życia salezjańskiego, dzięki bardzo doświadczonemu salezjaninowi, ks. Fernando Perazie”.
Również na tym etapie, oprócz studiów, ks. Rajoy miał udział w pierwszym znaczącym doświadczeniu duszpasterskim: praca z ludźmi młodymi uzależnionymi od narkotyków, a potem w internacie dla młodzieży zagrożonej... I tak było do czasu, gdy ówczesny inspektor zaproponował mu wyjazd na misje.
Ks. Rajoy zgodził się, udał się do Rzymu, a następnie do Portugalii, aby uczyć się języka; jego miejscem docelowym miał być Mozambik. Misjonarz wspomina: “Na początku było trudno, gdy przybyłem na miejsce, panowała tam dalej wojna domowa. Wiele instytucji, w tym szkoła “Don Bosco”, zostało znacjonalizowanych. Było tylko kilka kościołów, do których chodziliśmy na nabożeństwa, bo inne również zostały znacjonalizowane i były używane jako sale konferencyjne”.
Jednak miejscowa społeczność odznaczała się dużą wiarą i determinacją, nie bojąc się. “To właśnie z nimi rozpocząłem moją działalność misyjną. I muszę powiedzieć, że byłem bardzo dobrze traktowany. Przez pierwsze sześć lat mojej posługi tam pracowałem jako proboszcz i zawsze byłem traktowany przez Mozambijczyków jak syn” - mówi.
Wyzwań jednak nie brakowało. Ks. Rajoy miał trudności z podzieleniem obowiązków na misji, ponieważ było niewielu salezjanów i ci byli w różnym wieku i pochodzili z różnych środowisk; ponadto brakowało mentalności planowania: “W inspektorii, z której pochodzę, sprawy załatwiało się poprzez rozmowy i wspólne planowanie, ale na misjach nie było to możliwe; samo doświadczenie wspólnoty było inne: w Mozambiku każdy robił na własną rękę to, co uważał za ważne i konieczne dla dobra odbiorców”.
W latach 2000-2006 powierzono mu opiekę nad placówką w Moamba, gdzie salezjanie prowadzili szkołę we współpracy z rządem. Kontynuuje: “Ta współpraca obejmuje również szkolenie nauczycieli: musieliśmy wdrożyć pewne procesy szkolenia nauczycieli w zakresie mechaniki, elektryczności... Tak rozpoczął się projekt tego, co obecnie jest ‘uniwersytetem’”. Tę instytucję można uznać za sukces, ale wciąż stanowi ona wyzwanie, bo potrzebuje, jak twierdzi ten wenezuelski misjonarz, bardziej przejrzystej propozycji duszpasterskiej i wzmocnienia salezjańskiej pracy duszpasterskiej.
Odbiorcami tego dzieła, któremu ks. Rajoy jest nadal oddany, są w większości muzułmanie. Ale relacja układa się dobrze: “Nie widzą problemów, gdy chodzi o propozycję salezjańską, mówią nawet, że Maryja jest ich Matką i że pojawia się w Koranie”.
I stwierdza na koniec: “Pomimo trudności musimy dziękować Bogu, ponieważ to On dał nam ten uniwersytet. A naszym zadaniem jest uczynić go Bożym domem dla nich”.
