Kiedy mały Luis urodził się w 1932 roku, Hiszpania była bliska wojny domowej, która potem wybuchła i rozerwała kraj na strzępy. I w tej sytuacji rodzina Chamizo Fajardo mogła uchodzić z małą oazę pojednania i dialogu, biorąc pod uwagę to, iż jego ojciec był komunistą, a matka katoliczką.

W wieku siedmiu lat przyszły salezjanin zakosztował już wojny i dwóch przeprowadzek - z Madrytu do Albacete i z powrotem - ponieważ jego ojciec, mechanik lotniczy, został najpierw powołany do wojska jako dowódca w kastylijskim mieście, a  potem, wraz z przybyciem Sił Narodowych, musiał wrócić do Madrytu, gdzie pracował w różnych firmach jako niezależny wykonawca.

Po powrocie do stolicy uczęszczał do oratorium salezjańskiego w Ronda de Atocha, a w wieku 15 lat, wraz z trzema innymi przyjaciółmi, którzy działali jako katecheci, założył nowe oratorium, które dziś jest szkołą “Domingo Savio” w dzielnicy San Blas (wówczas Cerro de la Vaca).

To właśnie wtedy poczuł powołanie do służby młodzieży na polu edukacji i ewangelizacji w stylu Księdza Bosko. Kiedy po raz pierwszy przedstawił ojcu swoje pragnienie podążania tą drogą, ten nie przyjął tego dobrze: “Po głębokim milczeniu powiedział mi: ‘Jeśli zapytasz mnie jeszcze raz, wylecisz oknem’. A mieszkaliśmy wtedy na czwartym piętrze...” - wspomina 91-letni dziś salezjanin.

Czekał jeszcze kilka lat. W wieku 22 lat wstąpił do wojska i pozostał tam przez 19 miesięcy. Następnie, po zakończeniu służby wojskowej, w 1955 r. wziął udział w rekolekcjach ze studentami teologii, a w końcu zrobił decydujący krok, wstępując do nowicjatu w Mohernando w Guadalajarze w 1956 r., mając ks. Rómulo Piñola za spowiednika i kierownika duchowego.

A potem, po trzyletnim kursie filozofii i roku asystencji (został zwolniony z kolejnego roku) został wyświęcony na kapłana w 1967 roku. Po święceniach kapłańskich był kierownikiem studiów w aspirantacie dla koadiutorów “San Fernando” w Madrycie, gdzie pozostał przez trzy lata. Następnie został inspektorialnym delegatem ds. powołań, którą to funkcję pełnił również przez trzy lata.

Nawet później, gdy ks. Chamizo wykonywał różne inne funkcje, powierzone mu przez ks. inspektora, nasilało się w nim powołanie misyjne. Jednak przełożeni nadal przydzielali mu wciąż inne funkcje. W końcu podjął decyzję: podczas podróży do Salamanki, on i inny salezjanin, ks. Antonio Días del Pozo, napisali list bezpośrednio do Przełożonego Generalnego, ks. Egidio Viganò, prosząc o pozwolenie na wyjazd do Boliwii. Nie minęło 15 dni, a nadeszła odpowiedź: uzyskał pozwolenie na wyjazd do tego andyjskiego kraju.

Od 37 lat ks. Chamizo przebywa i pracuje w inspektorii Boliwii pw. Matki Bożej z Copacabany (BOL), gdzie posługiwał w wielu wspólnotach: w trzech placówkach w Cochabambie, w La Paz i wreszcie w Santa Cruz, gdzie nadal przebywa. Był dyrektorem kilku z tych domów, a także towarzyszył grupom Rodziny Salezjańskiej: Salezjanom Współpracownikom i Byłym Wychowankom Salezjańskim jako delegat inspektorialny.

Wszędzie, gdzie pracował, z oddaniem służył najbardziej potrzebującym, zwłaszcza młodzieży. “Jedną z rzeczy, z których jestem najbardziej dumny” - wspomina - było przyczynienie się do powstania Szkół Ludowych “Don Bosco”, sieci, która dziś liczy wiele placówek typowo salezjańskich rozsianych po całym kraju, w których pobierają edukację tysiące najbardziej potrzebujących chłopców i dziewcząt.

Na koniec ks. Chamizo stwierdza: “Daliśmy początek, reszta była dziełem Opatrzności Bożej”.

• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
• Title Title
•  

Tweet