Czcigodny sługa Boży Camille Costa de Beauregard urodził się 17 lutego 1841 r. w Chambéry, we Francji, jako piąte z jedenaściorga dzieci markiza Pantaleona, szlachcica na dworze króla Karola Alberta, i Dony Marty Saint-George de Vérac. Po ukończeniu studiów w różnych kolegiach zakonnych przeszedł okres pewnego zagubienia. Po przezwyciężeniu tego kryzysu wstąpił do Francuskiego Seminarium Duchownego w Rzymie w listopadzie 1863 r. i został wyświęcony na kapłana 26 maja 1866 r. w Bazylice św. Jana na Lateranie. Po święceniach spędził kolejny rok w Rzymie, kontynuując studia, odmawiając jednak wstąpienia do Akademii Szlachty Kościelnej w celu kontynuacji kariery dyplomatycznej. Powrócił zatem do swojej diecezji w Chambéry i 3 sierpnia 1867 r. został mianowany zastępcą proboszcza katedry.
Epidemia cholery, jaka wówczas zbierała śmiertelne żniwo, pozostawiła po sobie smutne dziedzictwo w postaci dużej liczby sierot. Abbé Côte de Beauregard postanowił wtedy nie pozostawiać ich na pastwę losu, gromadząc te osierocone dzieci w budynku podarowanym przez hrabiego Ernesta de Boigne. W ten sposób de Beauregard zapoczątkował swoje zaangażowanie na rzecz sierot i wychowania dzieci, starając się odpowiedzieć na wyzwania, które postawiła przed nim historia i ówczesna rzeczywistość, czyniąc to z perspektywy wiary. “Orphelinat” założony w Le Bocage, na obrzeżach Chambéry, rozwijał się przez lata z kilkoma oddziałami, będąc w stanie przyjąć do 175 dzieci.
De Beauregard wyróżniał się dbałością nawet o najdrobniejsze szczegóły działalności charytatywnej i społecznej swojego dzieła, często osobiście i w najdrobniejszych szczegółach zajmując się prowadzeniem domów, warsztatów i gospodarstwa przygotowującego dzieci do pracy jako rolników. Gdy chodzi o różnorodną działalność charytatywną i aspolską czcigodnego sługi Bożego, na szczególne podkreślenie zasługuje jego gorliwość jako wychowawcy i formatora, uczącego młodych ludzi życia po chrześcijańsku; wychowanie do wiary i katecheza to zadanie, które zarezerwował dla siebie.
W pełni oddany temu, co uważał za swoje powołanie, dwukrotnie odrzucił nominację biskupią. Spory spadek, który odziedziczył pochodząc z arystokratycznej rodziny, w całości przeznaczył na swoją działalność, zaczynając od “Orphelinat of the Bocage”, dzieła, które z czasem będzie kontynuowane pod kierunkiem francuskich salezjanów.
Jego duchowy i apostolski profil, naznaczony przykładnym praktykowaniem cnót, takich jak miłość, pokora i ubóstwo, został określony przez arcybiskupa Chambéry, abpa Dominique Castellana, jako “szczęśliwe spotkanie miłości św. Wincentego a Paulo z łagodnością św. Franciszka Salezego”.
Camille Côte de Beauregard zmarł 25 marca 1910 roku, kilka miesięcy przed przypadkiem uzdrowienia, przypisywanym jego wstawiennictwu, małego sieroty René Jacquemonda. Jego doczesne szczątki zostały przeniesione do “Orphelinat du Bocage” w 1911 r., zaś jego następcą został Abbé Ernest Costa de Beauregard. Rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego miało miejsce 25 stycznia 1961 roku. Papież Jan Paweł II zezwolił na publikację dekretu o heroiczności cnót sługi Bożego Camille Costy de Beauregarda 22 stycznia 1991 roku.
Od samego początku proces beatyfikacji Camille Costa de Beauregarda była prowadzona przez postulatora generalnego salezjanów. W ciągu ostatnich lat obecny postulator generalny ks. Pierluigi Cameroni, we współpracy i wsparciu archidiecezji Chambery, Komitetu “Costa de Beauregard” i “Fondation du Bocage”, zajmował się tym procesem.
