Tytuł orędzia odnosi się do ostatniej rozmowy Jezusa Zmartwychwstałego ze swoimi uczniami, przed Jego wstąpieniem do Nieba («gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi»). Papież analizuje różne części tego wersetu, aby wskazać na fundament, cele i sposoby działania każdego misjonarza.
Wychodząc od centralnego zwrotu, Partendo dal passaggio centrale, “będziecie moimi świadkami”, Ojciec Święty przywołuje więź, jaka łączy każdego misjonarza z samym Chrystusem, , “pierwszym posłanym, tj. misjonarzem Ojca”, “Jego wiernym świadkiem”, zaznaczając, że jedyną misją Kościoła jest właśnie dawanie świadectwo o Chrystusie.
Po drugie, papież podkreśla liczbę mnogą wezwania “będziecie moimi świadkami”. Mówi to o wymiarze wspólnotowo-eklezjalnym powołania i wyraża to, iż żaden misjonarz nie działa sam i na swoje konto, ale w każdej okoliczności “wypełnia akt kościelny” – jak to twierdzi papież Franciszek, cytując papieża Pawła VI.
Dalej papież twierdzi, że uczniowie zostali posłani przez Jezusa na świat “nie tylko po to, by wypełniać misję, ale przede wszystkim, by żyć misją, która została im powierzona; nie tylko po to, aby dawać świadectwo, ale przede wszystkim, aby być świadkami Chrystusa”. W tym znaczeniu papież Franciszek uwypukla znaczenie koherentnego życia, ponieważ – tutaj zacytował ponownie Pawła VI – “„człowiek naszych czasów chętniej słucha świadków, aniżeli nauczycieli; a jeśli słucha nauczycieli, to dlatego, że są świadkami”. Podkreśla przy tym również centralne miejsce wyraźnego głoszenia: “W ewangelizacji zatem przykład życia chrześcijańskiego i głoszenie Chrystusa idą w parze. Jedno służy drugiemu. Są to dwa płuca, którymi każda wspólnota musi oddychać, aby być misyjną”.
Przechodząc następnie do zwrotu “aż po krańce ziemi”, Ojciec Święty uwypukla “odśrodkowy ruch geograficzny, niemal w koncentrycznych kręgach, od Jerozolimy, uważanej przez tradycję żydowską za centrum świata, do Judei i Samarii, i aż po krańce ziemi”, który odzwierciedla powszechny charakter Kościoła i misji, ukazując “piękny obraz Kościoła, który wychodzi”. Podkreśla przy tym, że misjonarze “nie są posłani, aby uprawiać prozelityzm, ale by głosić”.
Spoglądając na współczesną rzeczywistość społeczną, papież zauważa, że coraz częściej wskutek migracji “obecność wiernych różnych narodowości wzbogaca oblicze parafii i czyni je bardziej powszechnymi, bardziej katolickimi’, dodając, że “duszpasterstwo migrantów jest działalnością misyjną, której nie należy zaniedbywać”.
Zaznacza również, że “krańce ziemi” są nie tylko geograficzne, ale odnoszą się do wciąż nowych “horyzontów geograficznych, społecznych, egzystencjalnych oraz miejsc i ludzkich sytuacji granicznych”, gdzie daje się świadectwo o Chrystusie i Jego miłości do mężczyzn i kobiet każdego narodu, każdej kultury i każdego stanu społecznego.
I na koniec, w ostatniej części orędzia papież mówi o tym, skąd misjonarz może czerpać energię, siłę i bodźce. Ta część opatrzona jest tytułem “Otrzymacie moc Ducha Świętego”. Istotnie to On jest protagonistą misji, to On umiał dać “odwagę i mądrość” pierwszym uczniom, którzy wcześniej byli “słabi, zalęknieni, zamknięci”. Stąd też papież Franciszek zachęca do pielęgnowania życia modlitwy, która “odgrywa fundamentalną rolę w życiu misyjnym”.
Na sam koniec orędzia papież Franciszek czyni odniesienie do takich instytucji, jak Kongregacja Ewangelizacji Narodów, Stowarzyszenie Rozkrzewiania Wiary, Dzieło Misyjne Dzieci i Dzieło św. Piotra Apostoła (ważne organy wsparcia ewangelizacyjnej misji Kościoła, które w 2022 roku obchodzą swoje znaczące rocznice), jako do instytucji będących owocem działania Ducha Świętego, widząc w nich owoc działania Ducha Świętego, który “kieruje Kościołem” i “inspiruje także zwyczajnych mężczyzn i kobiety do nadzwyczajnych misji”.
Pełny tekst Orędzia jest dostępny na stronie Stolicy Apostolskiej.
