Relatorem “Positio” jest bp Maurizio Tagliaferri, postulatorem – ks. Pierluigi CameroniSDB, a współpracowała z nimi dr Cristiana Marinelli. Na poszczególne części “Positio” – które zawiera dokumenty i świadectwa potwierdzające świętość życia i heroiczność cnót sługi Bożego – składają się: krótka prezentacja relatora, Informatio super virtutibus, tj. część teologiczna, w której została wykazana heroiczność cnót w życiu sługi Bożego, dwa summaria ze zeznaniami świadków i innymi dokumentami; Biographia ex documentis; protokoły z ostatnich sesji i sekcja ikonograficzna.  

Antônio de Almeida Lustosa urodził się 11 lutego 1886 roku w mieście São João del Rei, w stanie Minas Gerais (Brazylia). Jego rodzice, João Baptista Pimentel Lustosa i Delphina Eugênia de Almeida Magalhães, byli przykładnymi chrześcijanami, stąd też otrzymał dobre wychowanie chrześcijańskie i ludzkie. Był chłopcem inteligentnym, miał dobre i wspaniałomyślne usposobienie. W wieku 16 lat zaczął naukę w koledżu salezjańskim w Cachoeira do Campo (Minas Gerais), a trzy lata później w Lorenie widzimy go jako nowicjusza i asystenta kolegów. Po pierwszych ślubach w 1906 roku był nauczycielem filozofii, a w międzyczasie studiował teologię. W  1916 r. został mianowany dyrektorem i mistrzem nowicjuszy w Lavrinhas, w koledżu São Manoel. W ciągu pięciu lat przebywania tam młody ksiądz miał okazję lepiej lepiej się wyrazić jako kapłan i salezjanin.

11 lutego 1925 r., w rocznicę pierwszego objawienia Maryi w Lourdes, został mianowany biskupem Uberaby; ten dzień sam wybrał, aby podkreślić obecność Madonny w swoim życiu. W 1928 r. został przeniesiony do Corumbá, w Mato Grosso, a w 1931 r. został arcybiskupem Belém do Pará, gdzie przebywał 10 lat. 5 listopada 1941 r. został arcybiskupem Fortalezy, stolicy stanu Ceará.

Podejmując liczne inicjatywy i akcje o charakterze społeczno-charytatywnym, utworzył ponad 30 nowych parafii, 45 szkół dla potrzebujących, 14 ośrodków zdrowia na obrzeżach Fortalezy, Szkołę Opieki Społecznej, obecnie afiliowaną przy państwowym Uniwersytecie Ceary, szpitale “São José” i “Cura d’Ars”, by wymienić tutaj niektóre z najbardziej znaczących dzieł, których był inicjatorem w czasie swojej posługi biskupiej.

Jego działalność duszpasterska dotyczyła przede wszystkim pola katechezy, edukacji, wizyt duszpasterskich, budzenia powołań, wzmocnienia działalności Akcji Katolickiej, poprawy warunków życia najuboższych, obrony praw pracowniczych, odnowy duchowieństwa, zakładania nowych zgromadzeń w stanie Ceará, nie mówiąc już o jego bogatej i owocnej działalności jako poety i pisarza. Założył także Instytut Współpracowników Kleru i Zgromadzenie “Josefinas”.

Jedenaście lat po przekazaniu archidiecezji następcy, przeszedł na emeryturę do domu salezjańskiego w Carpina w diecezji Nazaré, w stanie Pernambuco, przykuty do wózka inwalidzkiego. Zmarł 14 sierpnia 1974 r., zachowując, nawet podczas choroby i cierpienia, przykładną postawę pełnego i bezwarunkowego przyjęcia woli Bożej.

• Title Title
•  

Tweet