“Nie chodzi tutaj o chronologiczną kolejność faktów, ale o odczytanie na nowo tego, co napisał święty, dając nam wielki przykład żywej nadziei” – wyjaśnia młody salezjanin w formacji Orazio Moschetti ze wspólnoty w Alcamo.
Pierwszy filmik nosi tytuł “La vita marchiata da un sogno” (Życie znaczone snem) i opowiada o latach 1815-1835. Już od pierwszych lat życia nadzieja zawsze towarzyszyła Jankowi, czego świadectwo daje sama mama Małgorzata, co potwierdza spotkanie z ks. Calosso i ks. Cafasso, zaangażowanie i trud związany z nauką, relacje ludzkie, które bardzo łatwo nawiązywał, jak to było np. w przypadku Alojzym Comollo czy Żydem Jonaszem. Druga Księdza Bosko już wtedy była naznaczona nadzieją.
Drugi filmik pt. “Trovare una geografia nel buio” (Znaleźć miejsce w ciemności) przybliża lata 1835-1845. Ksiądz Bosko zostaje kapłanem i od razu zaczyna szukać miejsca, w którym mógłby gromadzić chłopców, których spotyka na ulicy, a którzy często są sierotami i bez wykształcenia. I właśnie tutaj nadzieja dochodzi do głosu: pomimo stałych trudności udaje mu się znaleźć odpowiednie miejsce dla swoich chłopców. Także wtedy, gdy droga wydaje się wyboista, święty powierza się Jemu i Jej, tym osobom, które już jako dziecku wskazały pole, na którym będzie musiał pracować. Nadzieja i modlitewne zawierzenie przyczyniły się do stworzenia podwórka. Życie w oratorium to niekończąca się gra zespołowa, która kładzie podstawy pod radosne życie, pozwalając odnaleźć w sobie i w innych Jezusa.
I wreszcie trzeci filmik, zatytułowany “L’albero cresce ed estende i rami” (Drzewo rośnie i rozciąga gałęzie). Od 1845 r. chłopcy Księdza Bosko mieli w końcu miejsce, w którym mogli przebywać i w którym mogli pobierać naukę, jaką mógł im zaoferować. Nie było jednak żadnego odpoczynku ani dla chłopców, którzy musieli stale pomagać świętemu, ani dla samego Księdza Bosko, który nagle zachorował z powodu ogromu codziennej pracy. Jednak jego chłopcy nie tracą ducha, intensywnie się modlą, a potem ogromnie się radują z powodu powrotu do zdrowia ich Ojca, Nauczyciela i Przyjaciela. Mama Małgorzata śpieszy z pomocą synowi. W tym czasie łaska nie przestaje towarzyszyć wielkiemu projektowi/snowi Księdza Bosko, który on sam w pełni zrozumie dopiero w 1887 roku.
Nadzieja i stałe zawierzenie Jezusowi i Maryi nawet na chwilę nie rozczarowały Księdza Bosko, ponieważ “niemożliwe jest, by ten, kto odda się całkowicie Bogu, nie został wysłuchany”.
