Historia Jeana-Claude’a jest trudna od samego początku: jego matka zmarła dwa miesięcy po jego urodzeniu, ojciec stara się jakoś przeżyć, wykonując małe prace. Po tym jak został powierzony opiece ciotki, kiedy miał około 8, 9 lat, w pewnym momencie odłączył się od ojca, który mu towarzyszył, i zgubił się w okolicy Bukavu, a nie mogąc już odnaleźć ojca i nie wiedząc, gdzie się udać, pozostał na ulicy.
Pamięta, że w czasie swojego przebywania na ulicy, trafiał do różnych ośrodków, nie mógł się jednak dostosować do życia, jakie takie tam panowało, i wkrótce je opuszczał, nie myśląc o powrocie do rodziny. Kiedy w końcu trafił do Ośrodka “Don Bosco” w Bukavu, którym kieruje misjonarz ks. Piero Gavioli, Jean-Claude, dając się poznać jako dziecko ulicy, został przyjęty, wraz z innymi nieletnimi, i po okresie adaptacji został skierowany do Ośrodka “Nyota”, gdzie w ramach drugiego stopnia programu edukacyjnego, przewidzianego na rok 2019/2020, odrabiał zaległości szkolne.
W międzyczasie salezjanie i ich świeccy współpracownicy nie przestawali szukać jego bliskich. W swoich poszukiwaniach dotarli do Gomy, gdzie, jak pamiętał Jean-Claude, mieszkał jego ojciec, i po blokadzie, w dniach 14 – 18 sierpnia 2020 roku, podjęli się misji pośrednictwa. Jako że ojciec nie dawał gwarancji, że zapewni odpowiednią opiekę synowi, osobą, która miała się nim zaopiekować miał być jego kuzyn, Félicien Shukuru, którego Jean-Claude uważał za “starszego brata”; faktycznie ten był gotów przyjąć tę “zagubioną owieczkę”.
Już przy tej okazji miało miejsce pierwsze spotkanie z jego krewnymi, z Félicien, jego żoną i dziećmi, którzy okazali zadowolenie z jego przybycia.
Jednak do samego powrotu doszło dopiero pod koniec roku szkolnego 2019/2020 i otrzymaniu przez niego świadectwa: Jean-Claude zaliczył rok ze średnią 85%, co dało mu możliwość kontynuacji nauki na poziomie 3 stopnia, tj. 6 roku, w Gomie. Podobnie jak inne dzieci, które wracają do swoich rodzin, otrzymał na pożegnanie odpowiedni zestaw: torbę z odzieżą (spodnie, buty, majtki, podkoszulek, szczoteczka i pasta do zębów, mleczko kosmetyczne, prześcieradła, koce, koszulkę), materac i łóżko.
Ten udał się ostatecznie do rodziny po odpowiednich etapach wsparcia i przygotowania, nie mówiąc już o rozmowach z jego krewnymi. Również osobiste towarzyszenie, jakiego doświadczył w Ośrodku “Don Bosco” i słowa otuchy, jakie słyszał w czasie “słówka na dobranoc” każdego dnia pomogły mu stopniowo się ustabilizować.
