Pomysł dotyczący stworzenia musicalu nie dawał mi spokoju od dłuższego czasu, ale nie wiedziałam jak zaproponować ten projekt i urzeczywistnić go: to było niemożliwe z powodu tych niewielu narzędzi, jakimi dysponowałam.
Ale jakimś trafem poznałam ks. Massimiliano Dragani i jego oratorium “Pio XI”. Weszłam w tę grupę jako “choreograf” musicalu, a następnie, po pielgrzymce do Ziemi Świętej, ks. Massimiliano zaproponował mi wolontariat w oratorium w ramach Służby Cywilnej.
Zaczęłam moją służbę w styczniu tego roku w salezjańskim Instytucie “Pio XI” wraz z Giulią. Od razu zabrałyśmy się do dzieła, zajmując się zwłaszcza nastolatkami, dla których prowadziłyśmy zajęcia rekreacyjne i warsztaty. W tej pracy nie zabrakło chwil pociechy, zadowolenia i dzielenia się z nimi; nasi podopieczni pomogli nam wejść na paluszkach w ich życie, które czasem było również bardzo dramatyczne.
Im szybciej mijały dni, tym bardziej wydawało mi się jeszcze raz przeżyć okres adolescencji, ten okres całkowitej niepewności. Każdego dnia o godz. 15.30 wychodziłam z domu, aby udać się do oratorium z bagażem emocji i wielką pewnością: towarzyszyć dzieciom i młodzieży w ich pytaniach. Byłam pewna, że nie mogę odpowiedzieć zamist nich, ale mogę im towarzyszyć.
Kiedy wyszedł pierwszy dekret o stanie wyjątkowym, zaczęliśmy krążyć po parkach w okolicy, aby pograć z dziećmi,, porozmawiać, zjeść podwieczorek... jednym słowem – nie opuścić ich. Niestety, ten nasz projekt trwał zaledwie kilka dni, ponieważ zaraz potem wyszło kolejne rozporządzenie, które nie pozwalało już na wyjście z naszych domów.
Musieliśmy przepracować nasz projekt, tak by nie wychodząc z domu, kontynuować naszą pracę “serca”. Posłużyliśmy się w tym celu platformami online, by móc ułyszeć tych młodych.
Każdej niedzieli spotykamy się na platformie Zoom, co ma miejsce po Mszy św. w streamingu, aby zastanowić się nad Ewangelią dnia, zaś w inne dni tygodnia rzucamy jakieś wyzwanie, proponujemy różne zajęcia i warsztaty. Młodzi odpowiadają pozytywnie na te spotkania, ponieważ stanowią one zabawowy, ale konstruktywny sposób utrzymania naszych relacji, gier, dodałabym nawet – sposób umożliwiający trwanie w radości i zjednoczeniu także w najtrudniejszych chwilach. A to, co jest najpiękniejsze to to, że doświadczamy również oczywistości pewnej Obecności.
Myślę, że ten okres jest jedyną w swoim rodzaju okazją do rozwoju. Ta okazja została nam dana, abyśmy odkryli na nowo piękno tego wszystkiego, co wcześniej było dla nas czymś oczywistym.
Każdego dnia dziękuję Panu za to, że pozwolił mi stać się wolontariuszką Służby Cywilnej i że pozwolił mi odnowić moją wiarę poprzez wychowanie serca.
