Czcigodny sługa Boży ks. Rudolf Komorek urodził się 11 sierpnia 1890 r. w Bielsku. Był kapłanem diecezji wrocławskiej. W czasie wojny, w latach 1914-1918, pełnił funkcję kapelana wojskowego w szpitalu i na froncie. Po aresztowaniu w Trento przez Włochów, mógł dojrzeć w swoim powołaniu do życia zakonnego w Zgromadzeniu Salezjańskim, wstępując do nowicjatu salezjańskiego w 1922 r. Prognął zostać misjonarzem; w październiku 1924 r. został skierowany do Brazylii, jednak nie do pracy wśród tubylców, jak tego pragnął, ale do pracy duszpasterskiej wśród polskich emigrantów. Dał się poznać jako wyjątkowo ewangelizator i spowiednik. Nazywano go “świętym ojcem”, mówiąc o nim: “Nie widzieliśmy nigdy człowieka, który by się tak wiele modlił”.
Przeszedł przez różne salezjańskie parafie i wspólnoty. Ostatnie miejsce jego pracy misyjnej to San José dos Campos, gdzie przebywał 25 lat, nie powracając do ojczyzny. Cieszył się, że może wspaniałomyślnie poświęcić się Bogu, aż po ostatni oddech swoich chorych płuc. Ostatnie dni swojego życia spędził na nieustannej modlitwie. Zmarł w wieku 59 lat.
Cechą charakterystyczną ks. Rudolfa Komorka była jego radykalność, z jaką dążył do doskonałości ewangelicznej. Był radykalny w umartwianiu się, w swoim oddaniu się na służbę innym, w intensywnej i nieprzerwanej modlitwie. Pragnął przeżywać orędzie ewangeliczne w całej jego pełni, nigdy nie stosował półśrodków, nie dążył do wygód, nie szedł na kompromis. Przeciwnie, w najbardziej krytycznych momentach swojego życia nie zwalniał w swoim zaangażowaniu ewangelicznym, ale zdobywał się na jeszcze większe ofiary.
Ks. Komorek, jako prawdziwy uczeń Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, nigdy się nie cofał, nigdy nie wykazywał strachu, ale jako prawdziwy duchowy syn Księdza Bosko przemierzał z wiernością “różany ogród” swojego powołania i salezjańskiego posłannictwa.
Jest jednym z tych kandydatów do chwały ołtarzy, którzy od świtu swojego życia byli otwarci na łaskę, odpowiadając na nią intensywnym zaangażowaniem aż do zmierzchu życia, czyniąc to bez opierania się, z wielką uległością Duchowi Świętemu.
