Pierwsze przedstawienie w salezjańskim środowisku oratoryjnym, które zostało udokumentowane, odbyło się 29 czerwca 1847 roku, jak to podają “Memorie Biografiche Księdza Jana Bosko”.
Ojciec i Nauczyciel Młodzieży założył oratorium, aby uczyć swoich synów różnych zawodów i trzymać ich daleko od czynów przestępczych, ubóstwa i zniechęcenia. Kiedy potem zaczął proponować im regularne kursy, które obejmowały języki czy matematykę, nastąpiło przejście od oratoriów do szkół i internatów.
I w tym właśnie czasie i miejscu Ksiądz Bosko uznał za stosowne, by wprowadzić teatr jako narzędzie wychowawcze, służące do przekazania dobrych wartości i mogące zapewnić, że chłopcy będą aktywni przez cały czas wolny po swoich zajęciach.
Potem założyciel zrobił kolejny krok i napisał “Zasady dla teatrzyku”. Tych zasad było 19 i jeszcze dzisiaj stanowią one przykład dogłębnego zrozumienia roli teatru w wychowaniu i wymogów, jakie musi on spełniać.
Podsumowując ich treść, warto zwrócić uwagę na cele, jakie Ksiądz Bosko zamierzał osiągnąć za pośrednictwem przedstawień teatralnych (które muszą posiadać “charakter dydaktyczny”): mają oświecać, wychowywać, pouczać młodzież, przede wszystkim pod względem moralnym”.
W tych 19 zasadach Ksiądz Bosko umiał zawrzeć także zalecenia o charakterze religijno-wychowawczym, jak to, które skierował do prowadzącego teatr, zalecając, że muszą “być usunięte zwroty mało chrześcijańskie i te słowa, które w jakiś sposób byłyby nieokrzesane i zbyt rażące: “poleć aktorom, by nie mówili nienaturalnie, stosowali wyraźną wymowę, wykonywali ruchy swobodnie, zdecydowanie”.
I jeszcze w odniesieniu do teatru jako cennego narzędzia przekazywania zasad: przedstawienia muszą być “przyjemne, będące w stanie dostarczyć wytchnienia i rozrywki, ale zawsze pouczające, moralne i krótkie”.
