Kościół” to “zgromadzenie” tych wszystkich, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa. Kościół “zrodził się” w Wielki Piątek, kiedy krew i woda wypłynęły z boku Jezusa. Z chwilą zesłania Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy apostołowie zaczęli głosić wszystkim narodom wiarę w Zmartwychwstałego Pana.
Św. Paweł pisze o Kościele jako ciele Chrystusa (1 Kor 12, 12-14); wskazuje Chrystusa jako jego głowę (Kol 1,18). Wierzący podążają za Chrystusem, słuchają Chrystusa, wprowadzają dzieło Chrystusa w życie i pozwalają Chrystusowi kierować ich krokami, tak jak głowa kieruje całym ciałem. Przez działanie Ducha Świętego wszyscy członkowie Kościoła są mistycznie zjednoczeni w sposób ukryty i rzeczywisty z Jezusem Chrystusem, jedynym Pośrednikiem i jedyną drogą zbawienia (por. KKK 805; LG 7).
Jak Jezus Chrystus jest prawdziwym człowiekiem i prawdziwym Bogiem, tak Kościół jest święty, ponieważ jest ciałem Chrystusa. Jednakże zawsze potrzebuje reformy i odnowy, ponieważ jego członkami są istoty ludzkie splamione grzechem (por. dekret “Unitatis redintegratio” UR, 6). Św. Augustyn twierdził, że Kościół nie jest muzeum dla świętych, ale szpitalem dla grzeszników. Grzechy niektórych członków Kościoła nie powinny umniejszać miłości do Kościoła, ponieważ znajduje się on na drodze ku doskonałości, którą osiągnie dopiero na końcu czasów (por. LG 48). “Widzę Kościół jako szpital polowy po bitwie – mówił papież Franciszek – z jego zdolnością do leczenia ran i rozpalania serc wiernych” (19 sierpnia 2013 r.).
Kościół ma zasadniczy i nierozerwalny związek z Królestwem Bożym. Jest nasieniem, znakiem i narzędziem w służbie Królestwa Bożego. Królestwo głoszone przez Jezusa Chrystusa znajduje się w Kościele w niedoskonały, ale autentyczny sposób. Tak jak Chrystus jest zjednoczony z Kościołem jako swoim ciałem, tak Kościół jest zjednoczony z Królestwem jako jego nasienie. Kościół wskazuje na Królestwo i daje o nim świadectwo poprzez szerzenie wartości ewangelicznych i promowanie integralnego rozwoju człowieka. Podczas gdy Kościół antycypuje Królestwo w ograniczony, ale rzeczywisty sposób, jest on powołany do ciągłego budowania Królestwa, które osiągnie doskonałość na końcu czasów.
W wierności misji otrzymanej od Jezusa, Kościół, traktując to jako swoje pilne zadanie, z radością dzieli się Ewangelią, która przemienia i zbawia. Nieustannie dociera do najdalszych zakątków ziemi, czyniąc to wytrwale, bez znużenia i zniechęcenia w obliczu wyzwań i przeszkód. Kościół nie istnieje dla samego siebie, ale jako odbicie światła Chrystusa, a jego misją jest promieniowanie nim na wszystkie narody (por. LG 1), nie poprzez presję, przymus czy prozelityzm, ale poprzez bliskość, współczucie, czułość i miłosierdzie Chrystusa. Ponieważ Kościół kontynuuje misję Jezusa Chrystusa, jest znakiem i narzędziem łaski Bożej, powszechnym sakramentem zbawienia ofiarowanym przez Jezusa Chrystusa wszystkim ludziom. Czyni to, uznając dzieło Boże wykraczające poza widzialne granice Kościoła katolickiego: “Nie mogliby tedy być zbawieni ludzie, którzy wiedząc, że Kościół założony został przez Boga za pośrednictwem Chrystusa jako konieczny, mimo to nie chcieliby bądź przystąpić do niego, bądź też w nim wytrwać “ (LG 14).
Jednakże wiele elementów świętości i prawdy znajduje się również poza widzialnymi granicami Kościoła katolickiego, w innych wspólnotach chrześcijańskich; dotyczy to spisanego Słowa Bożego, życia w łasce, cnoty wiary, nadziei i miłości oraz wewnętrznych darów Ducha Świętego (por. LG 8,15; UR 3). Duch Święty posługuje się tymi wspólnotami jako środkiem zbawienia. Ich moc pochodzi z pełni łaski i prawdy, jaką Chrystus powierzył Kościołowi katolickiemu. Dlatego wszystkie te dary pochodzą od Chrystusa i prowadzą do Niego, nakłaniając do jedności katolickiej (por. LG 8; KKK 819).
Rolą Kościoła lokalnego jest uobecnianie zbawczej tajemnicy Chrystusa w danym kontekście społeczno-kulturowym. Obejmuje on lokalną kulturę i sprawia, że obecność Chrystusa w niej staje się zrozumiała. Działalność Kościoła nie oznacza po prostu ekspansję geograficzną lub widoczny rozwój instytucji. Jest to raczej proces, w którym Kościół, jako powszechny sakrament zbawienia, staje się dostępny dla wszystkich ludzi. Z kolei każdy Kościół lokalny, nawet ten złożony z neokonwertytów, jest misyjny ze swej natury i jest zarówno ewangelizujący, jak i ewangelizowany (Redemptoris missio, 49).
Ksiądz Bosko wyraził swoją miłość do Kościoła poprzez bezwarunkowe posłuszeństwo papieżowi, swoje zaangażowanie w ewangelizację tych, którzy nie znali Chrystusa, lub chociaż Go poznali, przestali praktywać swoją wiarę, a ta jego działalność była ukierunkowana zwłaszcza na ubogich i opuszczonych młodych ludzi.
Pytania do refleksji i dzielenia się:
1. W jaki sposób konkretnie wyrażam swoją miłość do Kościoła?
2. W jaki sposób mogę osobiście wzrastać w moim misyjnym zaangażowaniu?
