Pierwsi salezjanie Księdza Bosko przybyli do Rio de Janeiro z ks. Luigim Lasagną na czele, który był fundamentalną postacią dla rozwoju dzieła salezjańskiego w Brazylii. Przybyli oni w odpowiedzi na prośbę skierowaną kilka lat wcześniej przez ówczesnego biskupa Rio de Janeiro, bpa Pedro Marii de Lacerdy, do samego Księdza Bosko, aby wysłał salezjanów do jego diecezji w celu podjęcia pracy wychowawczej wśród najbardziej potrzebującej młodzieży.
Salezjanie osiedlili się w Niterói, niedaleko Rio de Janeiro, otwierając szkołę “Santa Rosa” z zaledwie 10 zapisanymi na początku uczniami i przy dużym oporze ówczesnego społeczeństwa. W krótkim czasie jednak działalność salezjańska zyskała na sile i znaczeniu: szkoła rozrosła się, powstało oratorium, wprowadzono "kursy rzemiosła i zawodu” (jak wtedy określano kursy zawodowe), nie zaniedbując edukacji ogólnej, kulturalnej i religijnej. Już wtedy można było mówić o tym, co dzisiaj nazywa się “integralną formacją” ucznia.
Według historyka Riolando Azziego, nawet w tym czasie salezjanie byli postrzegani, zwłaszcza w kręgach katolickich, jako symbol odnowy w edukacji. Jednak “jeśli nazwisko Księdza Bosko ułatwiło akceptację dzieła salezjańskiego wśród katolików, wzbudzało wrogość ze strony liberałów, biorąc pod uwagę współpracę, jaką wychowankowie salezjańscy oferowali ruchowi reformatorskiemu Kościoła w Brazylii” (Riolando Azzi, I Salesiani in Brasile alla luce della storia).
Kampania, jaka się zawiązała na począku, której celem było uniemożliwienie salezjanom osiedlenie się tam, była bardzo intensywna, jak to wspomina ks. Michele Borghino, pierwszy dyrektor szkoły św. Róży, w liście wysłanym do ks. Michała Rua datowanym na 1884 r.: “Zaczęli od mówienia o nas źle, potem krytykowali naszą metodę, a na koniec rozpowiadali wszędzie, że uczniowie źle sobie radzą z nauką”. Ks. Borghino podkreślił również to, że wiara w Maryję Wspomożycielkę i pewność wytrwania pozwoliły im ostatecznie przezwyciężyć wszystkie trudności.
Po zaledwie roku szkoła miała już 30 uczniów regularnie zapisanych na kursy stolarskie, krawieckie i szewskie. Warsztaty rozrosły się i stały się bardzo popularne. W odległych regionach Brazylii nazwa “Santa Rosa” stała się znana ze wspaniałej pracy warsztatów, zwłaszcza drukarskich. A 30 czerwca 1907 r. zainaugurowano świąteczne oratorium, jedną z najbardziej lubianych instytucji programu wychowawczego, jaki zaproponował Ksiądz Bosko.
Kolejnym historycznym krokiem, gdy chodzi o salezjańskie dzieła w Niterói, była budowa pomnika ku czci Maryi Wspomożycielki, który jest dziełem salezjańskiego inżyniera Domingosa Delpiano, a które zostało odsłonięte 8 grudnia 1900 roku.
Ale misja edukacyjna, ewangelizacyjna i społeczna salezjanów nie mogła się ograniczyć jedynie do tego miejsca; ta wkrótce rozprzestrzeniła się na inne regiony kraju. Skupienie się na edukacji młodych ludzi z niższych klas społecznych, zwłaszcza byłych niewolników i imigrantów, było ważnym czynnikiem, który wpłynął na otwarcie drugiej szkoły salezjańskiej w Brazylii, liceum “Coração de Jesus” w São Paulo w 1885 roku.
Niedługo potem, w 1892 r., pierwsze córki Maryi Wspomożycielki (CMW) przybyły do Guaratinguetá, również w stanie São Paulo, aby rozszerzyć salezjański charyzmat wychowawczy na dziewczęta. Kolejnym ważnym punktem były misje i szkoła średnia “São Gonçalo” w Cuiabá, MT, założona w 1894 roku, która stała się bramą do pracy z rdzenną ludnością. W tym samym roku rozpoczęła się praca salezjańska w północno-wschodniej części kraju, z otwarciem szkoły “Sagrado Coração” w Recife, w Pernambuco.
Pedagogika i charyzmat Księdza Bosko, oparte na trzech filarach: rozumu, religii i miłości, rozprzestrzeniły się na cały kraj. Powstały szkoły, obejmujące wczesną edukację dzieci po szkolnictwo średnie i wyższe; ośrodki szkolenia zawodowego; oratoria; dzieła charytatywne i społeczne, a ponadto była prowadzona działalność misyjna wśród rdzennej ludności, zaś salezjanie prowadzili dziesiątki parafii.
Obecnie Salezjanie Księdza Bosko (SDB) znajdują się w sześciu inspektoriach w całej Brazylii, podczas gdy Córki Maryi Wspomożycielki (CMW) mają cztery inspektorie. Oba zgromadzenia współpracują w ramach Salezjańskiej Sieci Brazylii (RSB), która działa na różnych frontach mających na celu edukację i ewangelizację, zwłaszcza młodzieży.
RSB zrzesza 100 szkół oferujących formalną edukację - od przedszkola do szkoły średniej - z której korzysta ponad 70 tys. uczniów; prowadzi 103 dzieła społeczne, służące około 61 tys. dzieci i młodzieży oraz ich rodzin, które znajdują się w trudnej sytuacji społecznej, a ponadto 15 instytucji szkolnictwa wyższego i 11 ośrodków komunikacji społecznej; jest też silnie obecna w parafiach i lokalnych placówkach misyjnych wśród tubylców.
