Słoneczny uśmiech to pierwsze “słowo”, jakie zaoferował kardynał w swoim wczorajszym wywiadzie dla “Vatican News”. Spojrzenie kardynała skupia na dwóch datach. Pierwszą z nich to 9 października tego roku, kiedy to Kościół wzbogacił się o dwóch nowych świętych dzięki kanonizacji Giovanniego Battisty Scalabriniego i Artemide Zattiego. Druga to 11 października 1962 roku, czyli dzień otwarcia Soboru Watykańskiego II. Te dwa momenty, jak podkreślił kardynał, mocno odcisnęły się w historii i przyszłości Kościoła.
Zarówno kanonizowany biskup, jak i kanonizowany salezjanin koadiutor to “ludzie miłosierdzia”. Obie te postaci stanowią zachętę dla całego Kościoła do kroczenia “drogą miłosierdzia”. Istnieje droga, która przeciwstawia się “kulturze odrzucenia”. Ta droga, jak podkreśla arcybiskup Rabatu, to “kultura spotkania”. “My, chrześcijanie z Maroku, na północy Afryki, nazywamy siebie ‘sakramentem spotkania’: staramy się promować spotkanie chrześcijan i muzułmanów”. “Życie razem, w przyjaźni, jest możliwe: dążmy razem – kontynuuje kard. Cristóbal López Romero – do lepszego świata, budujmy razem Królestwo Boże”. Jest to przesłanie, które mały Kościół Afryki Północnej dzieli z całym Kościołem powszechnym. “Jesteśmy małym Kościołem, nie odgrywającym wielkiej roli, ale i znaczącym, ponieważ mamy do przekazania całemu światu konkretne przesłanie”.
Kardynał Cristóbal López Romero, urodzony w 1952 roku, był dzieckiem, kiedy rozpoczął się Sobór Watykański II: “Miałem dziesięć lat i w szkole salezjańskiej wyjaśniono nam znaczenie tego niezwykłego dla Kościoła wydarzenia”. “Sześćdziesiąt lat później – zaznacza – je świadkiem wielu pozytywnych zmian, jakie przyniósł ten Sobór. Studiując historię Kościoła, doszedł do wniosku, że potrzeba było ponad wieku, aby uświadomić sobie to, co wskazał Sobór Trydencki. “Uważam, że Sobór Watykański II potrzebuje jeszcze dwudziestu, czterdziestu lat, aby bardziej zakorzenić się w życiu Kościoła zgodnie z linią inspiracji Ducha Świętego. Nie jest to łatwe, ale papież Franciszek pomaga nam przywrócić ten Sobór”. Wyzwaniem dla każdego chrześcijanina i dla wszystkich Kościołów lokalnych jest wprowadzenie w życie Soboru, który “nie jest kaprysem kardynałów i biskupów, ale dziełem Ducha Świętego”.
“Nasz Kościół w Afryce Północnej – zauważył kardynał – wprowadził w życie soborowe nauczanie o dialogu międzyreligijnym: po Soborze Watykańskim II rozpoczęto dialog z innymi religiami”. Papież Franciszek “dał nam wielki impuls do kontynuowania tej drogi” i nawet jeśli “wiele pozostaje do zrobienia w tej dziedzinie”, to dialog międzyreligijny jest przykładem jednego z owoców Soboru Watykańskiego II.
“Innym owocem jest Kościół wcielony, Kościół, który staje się prawdziwie tunezyjski, marokański itd. Paweł powiedział, że chce być Żydem z Żydami i Grekiem z Grekami”. A jeszcze innym owocem, zauważa następnie kardynał, jest “centralne miejsce Słowa Bożego”. “My, katolicy w Maroku, gdzie jesteśmy mniejszością, możemy z pokorą zaświadczyć, że Sobór Watykański II także dzisiaj daje nam ważne wskazania”.
