W problematykę, bardzo delikatną i znaczącą pod kątem wychowawczo-duszpasterskim, a także osobistym, wprowadził uczestników prof. Javier de la Torre, czyniąc to z wielką kompetencją i umiejętnością.
W czasie pierwszego spotkania były omawiane kryteria duszpasterskie i moralne edukacji uczuciowo-seksualnej młodzieży. Puntem wyjścia był horyzont, na którym brakuje odpowiednich modeli edukacji seksualnej, pozwalających określić zasady edukacji seksualnej, które zakładają drogę wiedzy – w przeciwieństwie do ignorancji, otwartości i komunikacji – w przeciwieństwie do milczenia oraz uwagi i akceptacji w odniesieniu do różnorodności i podatności osób. Jest to droga, która prowadzi od bycia „sentymentalnym analfabetą” do nastrojenia strun uczuć, do umiarkowanego pragnienia w społeczeństwie konsumpcyjnym, do wartościowania ograniczeń, zasad, do wzmocnienia siebie jako wychowawców na poziomie roztropności i równowagi.
W drugim spotkaniu uczestnicy przeszli od kwestii różnorodności seksualnej (homoseksualność i orientacja seksualna), koncentrując się na kryteriach wychowawczych dotyczących tego pola duszpasterskiego. Uczynili to, wychodząc poza teorie, poza pewnego rodzaju cliché, czyniąc to z ukierunkowaniem na spotkanie i towarzyszenie duszpasterskie.
Trzecie seminarium internetowe skupiło się na ludziach młodych i seksualności z perspektywy obszarów na to podatnych, a więc portali społecznościowych, pornografii (zagrożeń i ucieczek), siły mediów, samotności, kruchości rodzin i przemocy; ciało w fazie rozwojowej i doświadczenia z nim związane: “pustynia w okresie młodości”.
Bardzo interesujące było przyjrzenie się, w jaki sposób zmieniła się edukacja seksualna po publikacji Amoris laetitia i Evangelium gaudium, poprzez duszpasterską troskę o więź „seksualną”, która zwraca uwagę wychowawczą na potrzebę akceptacji, szacunku, przywiązania, opieki, relacji, miłości i seksualności.
Stąd wypływa potrzeba wychowania na poziomie gestów miłości i mowy ciała, chęć prawdziwego oddania się (Amoris Laetitia 284). Od miłości do siebie do miłości drugiego, a potem wraz drugim – do innych; wychowanie do otwartości, wychodzenie poza normy, potępiania zła. Należy tutaj pomyśleć o odpowiednich ścieżkach rozwoju i kształtowania sumienia, poznawania samego siebie i rozwijania zdolności do panowania nad sobą oraz rozwoju umiejętności (AL 280); o ścieżkach rozwoju i dojrzewania w kierunku miłości i spotkania z drugim. Chodzi tu o wychowanie do ograniczeń, do norm i wyzwań; wychowanie do seksualności odpowiedzialnej, uwzględniającej znaczące i akatualne doświadczenia w zakresie pracy nad skłonnościami, nawykami, cnotami, decyzjami.
Mowa tu o towarzyszeniu na obszarach “krychości” poprzez zapewnienia odpowiedniej integracji we wspólnotach na bazie logiki miłosierdzia i logiki rozwoju.
