We wszystkich czasach i we wszystkich językach, jak również za pośrednictwem różnych środków ludzie nie przestają opowiadać swoich historii, niezliczonych historii, które mówią o cudownym spotkaniu wolności Boga i wolności człowieka. Na nasze człowieczeństwo składają się przeróżne historie, które nadały tożsamość ludom i narodom, na których zasadzają się różne wartości i formy życia.
Nasza mała historia osobista, która wpisuje się te wielkie narracje, na których zasadza się nasze człowieczeństwo, dołącza do wielu innych, wnosząc swój wkład, poprzez swoją oryginalność i piękno, w tę fabułę, która jest realizowana na przestrzeni czasu. I nie jest obojętne, czy się włączymy czy też nie w ten wielki projekt życia. Pisze papież Franciszek: «Człowiek jest bytem opowiadającym. Od małego mamy głód historii, tak jak mamy pragnienie jedzenia. Mogą one mieć formę bajek, powieści, filmów, pieśni, wiadomości… Te historie wpływają na nasze życie, nawet jeśli nie jesteśmy tego świadomi. Często decydujemy, co jest właściwe albo co jest błędne, w oparciu o osoby lub historie, które sobie przyswoiliśmy. Opowiadania mają na nas wpływ, utrwalają nasze przekonania i nasze postawy, mogą pomóc nam zrozumieć siebie i powiedzieć kim jesteśmy».
I kontynuuje papież: «Człowiek potrzebuje wypowiedzenia siebie, „wyrażenia siebie” poprzez historie, aby utrwalić swoje życie. Nie tkamy jedynie ubrań, ale również historie. Ludzka zdolność do „tkania”, prowadzi zarówno do tkanin, jak i tekstów».
Kiedy papież używa określenia „tkanina” jako metafory naszego życia, proponuje piękny i złożony obraz, zachęca nas do wyobrażenia sobie czegoś podobnego do nieskończonej sieci, którą tworzy się w czasie, gdzie kolory i osnowy tworzą tysiące kombinacji, które się przeplatają, tworząc unikalny projekt: nas.
Papież zachęca nas do odczytania naszej historii życia «spojrzeniem Narratora – jedynego, który ma ostateczny punkt widzenia – przybliżmy się z kolei do bohaterów, do naszych braci i sióstr, stojących obok nas, uczestników dzisiejszych historii».
I pisze dalej: «Także, kiedy opowiadamy o złych rzeczach, możemy nauczyć się pozostawiania przestrzeni dla odkupienia, możemy rozpoznać pośród zła także dynamizm dobra, aby pozwolić mu zaistnieć».
Stanowimy część nieskończonej sieci – nie możemy o tym zapominać. Mamy możliwość zaciśnięcia nieskończonych „węzłów”. Kandydatów na współpracowników Steve Jobs pytał: «Chcesz normalnego życia, czy chcesz zmienić świat?». Odpowiedź na to pytanie zależy od znaczenia i grubości „tkaniny” naszego życia.
Ksiądz Bosko odpowiedział na to pytanie w swoich czasach. Był chłopcem, który nic nie znaczył w oczach współczesnych mu osób, jego życie skazane było na anonimowość, nie miał wykształcenia, nie miał środków. A jednak chciał zmienić świat, chciał być innym i „sprzedać” swoje talenty. Ta więc zmienił swój los i tylko dlatego my tutaj jesteśmy. Duch Boży utkał wątek naszego życia w klimacie wolności i kreatywności, pomagając nam poznać, kim jesteśmy w oczach Boga.
Bóg jest naszym słuchaczem, czasem się do Niego zbliżamy i mówimy zalęknionym głosem: «Czy masz dla mnie trochę czasu? Mam coś ważnego do opowiedzenia ci i tylko ty możesz mnie zrozumieć». To jest wspaniała chwila.
