Kollappalliyil Thankachan SDB
Przy długiej drodze, która wiedzie przez rozległe uprawne pola, jest pełno miejsc, w których produkuje się cegły. Wiele osób pracuje na tych terenach. Mowa tu o ubogich imigrantach pochodzących z sąsiednich prowincji. Istnieje około 500 fabryk cegły w Pasahaur, w dystrykcie Jhajjar (Haryana), około sześdziesiąt kilometrów od stolicy Nowego Delhi. Stanowią one główne źródło zaopatrzenia w cegłę dla północnych prowincji kraju, ale żaden z tych pracowników nie ma cegły, z której mógłby wybudować swój własny dom.
W ciągu dnia widać dzieci poniżej 10. roku życia, jak pracują w cegielni. “To przygnębiający widok. Umysł nie chce przyjąć tego, co się widzi: bardzo małe dzieci swoimi delikatnymi rączkami pracują w spiekocie słońca, jakby były doświadczonymi murarzami”.
Dzieło salezjańskie “Pasahaur Don Bosco” buduje specjalną wioskę, aby pomóc tym dzieciom. Salezjanie chcą wyprodukować inny rodzaj cegły: cegły nadziei na lepszą przyszłość. “Jesteśmy silnie przekonani, że lepsze warunki życia osób, które żyją w regionie Pasahaur, polepszą poziom ich życia, jeśli uda nam się dotrzeć do wody pitnej i zbudować dla nich schroniska” – twierdzą.
Synowie Księdza Bosko rozpoczęli realizację programu uwrażliwiającego na ten problem dla kobiet i dzieci pracowników, a także stworzyli ośrodki dla dzieci pokrzywdzonych oraz zapewniają edukację i opiekę najbardziej potrzebującym.
Marzeniem dziecka jest spędzić czas w miejscu, gdzie panuje pokój i radość; gdzie może się uczyć i bawić. Ale często to wszystko uniemożliwia chciwość innych i nieludzkie zachowania. Cegły zniszczyły małe dłonie wielu dzieci. Natomiast salezjanie chcą produkować “cegły nadziei”.
